Column-ception

Column-ception

De bovenstaande titel leent van de 'dream-within-a-dream' film Inception. Zoals elke titel of kop boven een stuk tekst tracht deze de inhoud kort en krachtig samen te vatten. Met een column, opiniestuk of amusement in welke vorm dan ook, wil het desbetreffende medium de waan van de dag bevatten, of (be)grijpen. Wanneer een kritische kijk op de waan van de dag in een column zelf de waan van de dag wordt, en daar vervolgens meer columns over geschreven worden kan je spreken van column-ception. 

Dit gebeurde met de column van Luuk Koelman op 8 november in gratis dagblad Metro.

Als reactie op een overlijdingsadvertentie na zelfmoord van een gepeste homofiele jongen, beschrijft Koelman op een komisch-kritische, pesterige manier hoe ook de kerk homofielen pest en kleineert, om vervolgens door middel van vele haatdragende reacties op internet zelf een tsunami aan pesterijen en doodsbedreigingen over zich heen te krijgen. Veel sympathisanten van de overleden jongen pesten en besmeuren de persoon die pest om kritisch te zijn over pesten. Pest-ception?

Blijkbaar moet een samenleving altijd een zwart schaap hebben. Om te overleven, en daar kan je in de geschiedenis talloze voorbeelden van vinden, moet er een gemeenschappelijke vijand zijn. Zo blijven de neuzen van het 'gepeupel' dezelfde kant op staan, zodat onderlinge verschillen niet in de weg staan van de overlevingsmissie van het samenleven. Maar de tijd dat de inwoners van Nederland zich nog schaarden achter Willem van Oranje om tegen Spanje en de Katholieken als grote gemeenschappelijke vijand te vechten, is er tegenwoordig naast de nihile vormen van terrorisme in Nederland geen 'grote aanwezige' vijand meer. En dat is gevaarlijk, want dan keren de leden naar elkaar. De 99%, de pesters, de 'normalen', vinden altijd wel een doel om hun frustraties van alledag te ventileren. Helaas is daar altijd een slachtoffer bij te vinden. De anders denkenden, de vreemde eenden in de bijt, of terugkijkend op de waan van afgelopen dagen, homo's en columnisten.

Gelukkig duurt de waan van de dag, logischerwijs, niet langer dan een paar dagen. Het gratis dagblaadje wordt in de trein achtergelaten, om er de volgende dag weer een nieuwe column in te vinden. Zodoende vind het gepeupel weer een ander zwart schaap, of wordt het rustig gehouden met denigrerende programma's op RTL 5 en SBS 6. 

En op een gegeven moment weet niemand meer wie hij pest, of door wie hij of zij zelf wordt gepest, net zoals de karakters in de film Inception niet meer weten in wiens droom ze zitten. Het wordt tijd dat ze worden wakker geschud.

'Lang'studeren

De dag was nog grauw en grijs toen Pepijn op de fiets sprong naar zijn nieuwe werk. Sinds die klote langstudeerboete had hij alles aangegrepen om ook nog eens zijn sigarettenverslaving plus bierconsumptie te kunnen sponsoren. Zijn pa had inmiddels de handdoek in de ring gegooid. 'In mijn tijd hadden we geen 6 jaar nodig om dezelfde levenslessen te leren' had hij geschreven in de opmerking bij de allerlaatste ouderlijke overschrijving, nu 2 maanden geleden. Kon hij makkelijk zeggen, mijmerde Pepijn, als je met je snikkel in de champagne luierend uitkijkt over de zee van Dubai. Hoe dan ook, zonder hulp van zijn ouders moest hij het zelf maar zien te rooien.

 Terwijl hij zijn fiets op slot deed voor het verlaten ogende pakhuis begreep hij in welk milieu hij terecht was gekomen. Alles voor het geld, dacht hij kijkend om zich heen, lopend door de voor de ingang verzamelde meute van hippies, crea's en Duitsers. De kunstacademie. Na talloze inhoudsloze baantjes als chauffeur, vakkenvuller en callcenter-medewerker was het de beurt aan iets nieuws, iets spannends, en niet onbelangrijk, goedbetaalde opdracht als naaktmodel. Over één ding hoefde Pepijn zich geen zorgen te maken; een onverwachte boner tijdens het posseerwerk met dit soort mensen die naar zijn tampeloeris zouden staren. Wat zat hij ernaast. 18 giechelende, keuvelende sexy dames wachtten hem op in het lokaal voor de 'sessie'.

Pepijn kon zich totaal niet herinneren waar hij het over had gehad met de dames toen hij zich nestelde op het krukje. De docente had hem verteld om rond te lopen in een badjas voor aanvang om zo de druk er af te halen. Maar het bleek verdomd lastig om een gesprek aan te knopen terwijl je zo naakt als de dag van je geboorte moet kletsen met een zeer appetijtelijke dame op 40 centimeter afstand over koetjes en kalfjes. Op de sociëteit ging dat toch een stuk makkelijker. De omgekeerde parallel werd hem maar al te duidelijk. Hoorde hij nou echt gegiechel toen de badjas afviel? Zittend op het krukje wist Pepijn niet waar hij moest kijken. De precaire balans om zijn penis in de juiste lengte te houden viel hem zwaar. Een steigerende Thrustmaster was niet de bedoeling, maar een aangespoeld garnaaltje liever ook niet. Na 10 minuten intensief focussen op een ruimte had hij genoeg bekeken om er op af te studeren. Het angstzweet brak hem uit. De manier waarop de studentes hem aandachtig bekeken terwijl ze zijn maten en afmetingen opnamen trok hij slecht. De temperatuur ging aardig omhoog in het hok, hetgeen niet onaardig was om zijn Lightsabre op inactief te houden, maar toen een van de dames een ventilator aanzette om haar verf sneller te laten drogen krimpte Pepijn ineen. Een normaliter niet onaangenaam briesje maakte zich meester van de zenuwen in de lager gelegen regionen. Met stijgende schrik wist Pepijn waar dit zou eindigen.



Fuck it, dacht hij terwijl hij naar beneden keek. Pepijn, maar fijn.

Corporate Social Responsibility

We don’t mind horrific working conditions, as long as it is not happening to our work environment.

We don’t mind unfair wages, as long as we’re getting paid enough.

We don’t care if people die on their jobs, as long as they do not live in our country.

We don’t care at all, as long as we can still buy our laptops, cellphones or cheap clothing.


In this day and age, we need a thorough understanding of Corporate Social Responsibility. Especially in this time, where we, the future generation of business people, the one’s who make the world go round, will shape the earth, and all its inhabitants. When we do not condone ourselves to a global code, or at least an ethical standard concerning business practices, we lose our humanity.

This might seem a bit ideological, and it can be. It should be. For if there is not an ideology like this to reach for, what should it otherwise be? Money? Enlarging the wealth of shareholders? Those are good objects to strive for, but should not be the only goal. Too long corporations have had the excuse of ‘capitalism’ to extort, enslave, and destroy human lives. Of course, some might say that they also created live, increased welfare, brought knowledge to those who did not have, but those are not excuses to look away from the other side that some business practices might and do bring.

Everybody knows the practices of Apple. They make great products, meant for ‘everybody’ and should improve your life. Fewer people know about how those products are being made, and that not ‘everybody’ benefits from it. Intensive labour in factory’s as large as a small town, extremely low wages, suicides on the job, the list goes on. As Apple states it so beautifully in their Code of Conduct:

The Apple Supplier Code of Conduct requires suppliers to provide safe and healthy working conditions, to use fair hiring practices, to treat their workers with dignity and respect, and to adhere to environmentally responsible practices in manufacturing.

There goes your credibility, Apple.

On the other end, the LEGO Group thinks about it’s environment as Apple does, but actually does something instead of writing only nice sounding words that look great on paper. They and their parent company Kirkbi, are building a windmill park just of the shore from Germany. Not to power up their factories, but for "making a positive impact on the world".
Now that is what I’m talking about.

This is what doing business should be all about. Of course, the first and most important goal is to make money. Nothing wrong with that. But as a company, especially as large as LEGO or Apple, you leave a mark on your environment. Not only speaking about the impact on nature, but on people’s lives. And that’s a responsibility, as a company, you cannot walk away from. They owe it to them, and to the world, from the moment they had an idea of starting a venture.

Alas, the words written above are all so well known, and heard so many times before. And it is not up to me to convince you of ways to do business different, or better. But you should think about how, in the modern world, business is conducted. And if you can change certain aspects that will benefit to more people, other than the shareholders, do it.