Godin van de zomer...

Zwoel.

Het woord dat die bewuste zomeravond het best omschrijft. De temperatuur lag die hele dag al hoog, haast ondraaglijk. Annabel bungelde met haar ontblote benen over de rand van de kade. Door de ondergaande zon was het uitzicht over de rivier geweldig, en de verkoeling waar ze naar smachtte kreeg ze. Haar sigaret stak tussen haar lange vingers, half opgebrand.

Ze genoot van dit uitzicht, de lage zon die afscheid nam van haar stad, om in een ander land op te komen en de mensen aldaar te verwarmen.

Nu de zon haast onder ging, stak er een licht briesje op. Een korte rilling ging door haar lichaam. Het enige wat ze droeg was het vrolijke zomerjurkje waar ze al een tijd haar oog op had, maar vandaag pas had gekocht. Waarom ze het niet eerder had meegenomen verbaasde Annabel, het stond haar immers ontzettend goed. Zonder arrogantie kon ze toegeven dat ze een prachtig lichaam had. Haar taille was goed gevormd, maar niet breed. Volle borsten, maar niet overdreven groot. Donker haar met krullen, en een lief, jong gezicht. Ja, ze lag goed in de markt, al was het een tijd geleden. De laatste maanden waren niet de meest prettige voor haar geweest. Ze vond dat, naast haar nieuwe aankoop van die dag, ze ook een beetje mannelijk aandacht had verdient vandaag. Met deze gedachte drukte Annabel haar sigaret uit, streek haar jurkje zorgvuldig glad, en zocht naar haar fietssleutels, toen ze hem zag.

Pedro was aan het sleutelen aan zijn brommer toen hij haar op zich af zag komen lopen. Hij herkende de dame van zijn opleiding, maar had nooit met haar gepraat. Hij wist wel dat hij haar ontzettend mooi vond. En mysterieus, waar Pedro graag over fantaseerde. Ze stelde zichzelf voor als Annabel, een naam die perfect paste in de fantasieën van Pedro. Ze kletsten over koetjes en kalfjes, gewoonlijk iets waar Pedro een hekel aan had, maar dat deerde hem niet. Hij had alleen oog voor deze godin, met haar mooie lippen, die lieve glimlach als ze haar vinger om een krul van haar prachtige haar draaide. Hij vroeg of ze zin had om een ritje te maken op zijn brommer.

Haar armen waren om het gespierde lichaam van Pedro geklemd. Zijn blonde haren wapperden sierlijk in de wind. Hij had er op gestaan dat ze de helm op zou doen, vanwege de veiligheid. Deze hoffelijkheid was Annabel niet gewend, en ze hield hem net iets steviger om zijn middel vast dan nodig was. De warmte van zijn lichaam gaf af aan Annabel, die zichtbaar genoot van het ritje. Ze voelde zich onoverwinnelijk in het avondrood, rijdend over afgelegen weggetjes door de natuur. Waar ze heen gingen wist ze niet, en interesseerde haar niet. Ze leefde in het moment, achterop de brommer van Pedro. Dit moment mocht eeuwig duren.

Na een poos verminderde Pedro vaart. Ze waren langs plekken gereden waar Annabel nog nooit was geweest. Hij stopte naast een bos, stapte af, tilde haar van de brommer en nam haar hand. Ze liet zich gewillig meevoeren, nieuwsgierig naar de bestemming. Ze liepen door het bos voor een paar minuten, voordat ze op een haast betoverende open plek aankwamen. Vol verwondering keek Annabel om haar heen, maakte een rondje alvorens recht in de groene ogen van Pedro te kijken. Hij glimlachte, maakte het bandje van haar helm los die ze nog steeds op had, gooide hem zonder te kijken achter hem neer, en met zijn hand pakte hij zachtjes haar kin, richting zijn gezicht. Ze zoenden.

De volgende ochtend werd Annabel wakker. Ze lag op haar rug, in het gras. Naast haar lag Pedro te slapen, ontbloot bovenlichaam, een arm om haar heen. De zon kwam inmiddels op en

scheen met een warme gloed op het gezicht van Annabel. Ze stond op, voorzichtig, zonder Pedro te wekken, streek haar jurkje glad, viste de sleutels uit zijn zak, en reed weg op zijn brommer.