Over verspilling en onlogisch gedrag...

Laat de titel je niet misleiden. Dit wordt een luchtig stukje. Maar evengoed (hopelijk) een eye-opener. Of je er wat mee kan, is weer een ander verhaal. Anyway, let us begin.

Het begon allemaal met een onschuldige trip naar de supermarkt. Er moest immers bier gehaald worden (student, je weet). Omdat de Plus de dichtstbijzijnde supermarkt in de omgeving was, besloten we deze grossier te gebruiken als leverancier van het eindproduct (mijn excuses, dit stukje heeft een bedrijfskundige insteek qua bashen betreft, je bent bij deze gewaarschuwd). Zodoende, fiets op slot, roltrap af, hekje door, gelijk naar het biervak. Drie six-packs Bavaria (don't hate me know, 2,49 voor 6 heerlijke biertjes (student, je weet)) later, op weg naar de kassa. 4e in de rij, kassa erbij kennen ze helaas niet, mocht de pret niet drukken. Eenmaal aangekomen bij de lieftallige kassière (die er nog maar een week werkt, ik kan het weten, had haar min of meer belachelijk gemaakt omdat ze het knopje van subtotaal niet kon vinden op haar eerste werkdag, ik ben slecht, ik weet, ik weet) vroeg ze, na alles prima ingescand te hebben, of ik het bonnetje wilde die ze in haar hand naar me aanreikte. Euuuh, nee.. je hebt een schermpje waarop ik de prijs kan nachecken die je scant, en optellen van 3 getallen lukt me nog net wel. Dus nee, ik hoef je fucking bon niet. 'Oke, fijne dag nog' zegt ze met een monotone en haast verveelde stem, terwijl ze het bonnetje verfrommelde en in het bakje naast haar arbo-verantwoorde stoel smeet. Die al vol ligt met meerdere verfrommelde lotgenoten. 'Waarom vraag je niet eerst of ik een bon wil, voordat je die bon uit print?' vroeg ik haar, eerlijk en oprecht. 'Dat ding wordt sowieso uitgeprint, maar als ik hem niet wil, dan is het toch een beetje zonde van het papier, niet?' Ik zei het er maar bij om mijn vraagstelling te verantwoorden. De enige reactie was een blik in haar ogen die ik herkende van mijn eigen supermarkt tijd (wie kent het niet). Een verveelde blik. Teveel uren werken, en te weinig pauze om een sigaretje fatsoenlijk op te roken staarde mij door 2 ogen aan. Verder geen reactie. Ik nam het haar niet kwalijk, ze was ook niet de persoon om tegen te rellen.

Met het heerlijkste bier ooit (sorry) onder mijn arm liep ik peinzend richting de uitgang. Vanuit verschillende standpunten vond ik het totaal niet kloppen. Op mijn linkerschouder zat mijn groene ik, die het doodzonde van het papier vond, en de bomen die daarvoor gekapt waren. Mijn rechterschouder was voor mijn bedrijfskundige ik, die het verspilling van kapitaal vond. Als (hypothetisch gezien) 7 van de 10 klanten geen bon willen, dan heb je toch 7x een bonnetje voor niets uitgeprint? Dat is toch puur en alleen complete verspilling? HE-LE-MAAL nergens voegt het onnodig uitprinten van bonnetjes ergens aan toe. Aan niets niet. Niet aan je omzet en niet aan een beter milieu. Het lost de honger in de wereld niet op, je zet er geen man mee op Mars, Aspen Valley blijft er kut om. Kortom, compleet nutteloos. Maar je betaald er wel voor, als supermarkt, maar indirect ook als klant. 100.000 rollen voor bonnetjes zijn toch niet gratis? Overtuigd dat ik nieuwe stof had voor een column die toch niemand leest liep ik de roltrap op. Naast me stond een winkelwagen met 4(!) vuilniszakken vol uitgeprinte bonnetjes die niemand wilde hebben.

Het kost alleen maar geld. Geld dat wordt weggesmeten. En het milieu wordt er niet beter van. Klaar, simpel, helder. Iemand die een goede reden voor deze verspilling kan bedenken, alsjeblieft, laat het me weten.

De wereld is raar.