Wederom bewijst Poppodium metropool zijn bestaansrecht in de regio. Met de diversiteit aan artiesten laat het podium zien hoe mooi en belangrijk muziek is in het leven van alledag. Guus Meeuwis naast Seasick Steve, Lamb of God naast Anouk. Was die saamhorigheid maar alom vertegenwoordig in de wereld. Nu wil ik niet te filosofisch worden in deze recensie, maar de vergelijking mag gemaakt worden. Want op zaterdag 22 oktober stonden de mannen van As I Lay Dying naast de formatie van Amon Amarth. Beide keiharde Metal bands, met een lichtelijk verschil in subgenre. Metalcore naast Melodic DeathMetal. Een harde, ruige, strakke band naast, nouja, een harde, ruige, strakke band. Een prima ouderwetse Metal avond in Hengelo dus.
De opgewektheid was te zien aan het publiek die avond. Iedereen leek zich te verheugen op een mooie avond van hun favoriete band. Van over heel Nederland kwamen de fans om de grote namen in het echt te aanschouwen. Het blijft elke keer mooi om te zien dat jong naast oud geniet van dezelfde muziek. Amon Amarth draait al een tijdje mee, en heeft in die tijd een trouwe schare fans opgebouwd. Het zelfde geldt voor As I Lay Dying dat, ook al is het een ander genre, prima de hoofd act had kunnen zijn. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik de allereerste, lokale band van de avond niet heb kunnen zien wegens problemen met het openbaar vervoer naar Hengelo. Maar aan de reacties van het publiek was het een prima opwarmer voor Amon Amarth. Zoals een voorprogramma hoort te zijn.
As I Lay Dying betrad het zeer kleine podium om de avond goed af te trappen. Het bizar grote drumstel van Amon Amarth zorgde voor een opstelling van de metalcore band, die ik eigenlijk wel kon waarderen. De drummer van As I Lay Dying stond met zijn apparaat tussen de overige band leden te spelen, en dat bracht zijn bijdrage goed naar voren. Als een bezetene droeg hij hij de band gedurende de hele set. Ondanks wat kleine technische problemen met de gitarist was de show degelijk te noemen, in de positieve zin. Zonder al teveel poespas, bracht de band harde metal ten gehore, met zowel oud als nieuw materiaal. 'The Sound of Truth' zweepte de zaal goed op, om aan het einde van de set 'Nothing Left' van hetzelfde album te spelen. Tussendoor veelal ouder werk, wat voor een goede balans zorgde. Op het eind kwam er zelfs nog een redelijke Wall of Death aan te pas, iets dat het publiek prima kon waarderen als opmaat naar Amon Amarth. Met een strakke, degelijke en professionele houding liet As I Lay Dying het publiek voldaan achter.
Amon Amarth werd ontvangen met luid gejuich, en zowel het publiek als de band had er duidelijk zin in. Geheel volgens de Noorse mythologie waar de band zich graag door laat inspireren, had de frontman Johan Hegg een hoorn aan zijn riem hangen, waar helaas geen godendrank in zat. Hij had het in ieder geval niet nodig gehad om zijn stem te smeren, want wat een grunts kwamen uit zijn strot! Heerlijk rauw. De combinatie in deze band tussen vocals, bruut gitaarweld en slopend drumwerk stemde mij zeer vrolijk. Het kan eigenlijk ook niet anders als je alleen al kijkt naar het drumstel. Drie (!) bass drums en nog veel meer tom's waar de drummer compleet loos op ging. En dat werkte aanstekelijk voor het publiek. Er werd zwaar genoten, door iedereen. Voor deze avond was Amon Amarth onbekend voor mij, maar het moge duidelijk zijn dat ik al die tijd wat gemist heb. Werkelijk 'Guardians of Asgaard'.
Maar om te zeggen dat Amon Amarth de duidelijke hoofdact was zou ik As I Lay Dying te weinig eer aandoen. Het zijn allebei grote namen in hun respectievelijke subgenres, maar verschillen teveel in stijl om elkaars voorprogramma te zijn. Dat gezegd hebben, twee ontzettend goede, grote namen, die voor een geweldige avond hebben gezorgd. Hengelo, en poppodium Metropool mogen trots zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik ben altijd benieuwd naar reacties van lezers, goed of slecht, maakt niet uit. Doe het hier.