Dat onze bonte groep van studenten het ook leuk kan hebben zonder dat ze zichzelf vol zuipen met goedkoop Russisch bier, liet zich deze ochtend blijken. Aangezien we om 9 uur al verwacht werden bij Heineken Rusland stond de wekker op half 7, en was er helemaal niemand St. Petersburg ingegaan. Bijkomend voordeel hiervan was dat de JFK, a.ka. Jesper Fokking Korten, a.k.a. Jesper de Fokking Kotser gelukkig niet zijn naam had waargemaakt, de brokkelkoning als hij is. De Georgische Beef Stroganoff bleef gelukkig binnen. Toch was het tijdstip van opstaan voor velen, ondanks ondermaats alcoholgebruik, veel te vroeg, en trok menig student het erg slecht. Chagrijnige, zeurende hoofden domineerden de gang.
Zogezegd begaf de bonte stoet in vol ornaat richting de bus, alwaar de buschauffeur zijn laatste dollemans rit mocht uitvoeren. Ik wenste van harte dat hij een vol pakje sigaretten bij zich had, aangezien dit de valuta of choice is voor het tot op het bot corrupte politie apparaat van Rusland. Gelukkig stond het geluid van de on-board geluidsinstallatie lekker hard, zodat de Quickscan van de dag door iedereen gehoord kon worden. Met een stortvloed aan informatie brachten Danny en Jeroen iedereen op de hoogte van de situatie bij Heineken Rusland, al leek het af en toe verdacht veel op een telegram. Ik citeer:
Heineken 66.000 employees... Euuuuuuhm... 3800 in Rusland... Euuuuhm... Omzet van 16,1 miljard... Euuuuuhm...Groeicijfer omzet ten opzicht van vorig jaar 41%... Euuuhm..
Maar zonder dollen, ware het niet vanwege het feit dat Martijn en Jan heerschden met hun Quickscan van woensdag [''Boskalis verleent service voor dingen.. suuuuuuuuure''], was dit een van de betere informatieve Quickscans van de week. Vanwege het feit dat de buschauffeur iets te fanatiek naar de bestemming was gereden, en 50 minuten had bespaard, besloot de commissie om zich opeens even autoritair te gedragen met betrekking tot de manier van interviewen, door iedere groep apart te nemen achterin de bus. In een aantal gevallen zeker gerechtvaardigd, maar lang niet altijd. Sowieso een beetje vreemd om bij het een-na-laatste bedrijfsbezoek opeens uit te gaan leggen hoe de interviews dienen te verlopen terwijl er al 5 zijn voorgegaan. Maar whatever...!
Bij Heineken Rusland werden we wederom warm onthaald. Helaas niet met gebakjes en frisdrank, maar wel door de appetijtelijke Christina, P.A. van Maria, Human Resource Director. Na een verkleedpartij waarbij het Carnaval in Brabant op een kinderfeestje lijkt, begaf de groep zich volledig uitgedost in oranje hesjes, brillen, en volgens-de-laatste-Russische-mode-veiligheidsschoenen richting de brouwerij voor een rondleiding. Blijkbaar wist de supply-chain manager niet dat we uit het schone Twente kwamen, want elke onderdeel van het productieproces werd keihard ge-0wnt door Grolsch. Maar dat wist hij gelukkig niet. Uit beleefdheid bleven we aandacht luisteren.
Na het verplichte rondje lopende band/stickers voor flesjes/gistende meuk bekijken kwamen we in de algemene vergaderkamer aan, alwaar Maria klaarstond om informatie over Heineken Rusland in het tempo van een doorgeladen AK-47 door te geven. Dat was toch iets teveel van het goede voor de half slapende studenten. Toch was het praatje van Maria, en haar voltallig HRM-team zeer handig voor onze onderwerpen, en hadden we binnen no-time de informatie die we nodig hadden. Helaas geen proeverij aan het eind, terwijl er toch genoeg klaarstond voor een zogeheten product confrontatie. Sowieso is Heineken te smerig voor woorden, en drinken ik liever het leidingwater van St. Petersburg, dus dat gaf niet zoveel. Maar toch scoorde ze punten door het vergeten jasje van Tamara later in de middag terug te brengen bij ons hostel. Dat dan weer wel. Bedankt, persoonlijke assistent!
Nadat, onder een daverend applaus, we afscheid hadden genomen van onze trouwe buschauffeur, kregen we een uur de tijd om ons om te kleden voor de Hermitage, het kunstcentrum van St. Petersburg. De planning was om rond 2 uur te verzamelen voor het prachtige gebouw waar onder andere Nederlandse grootmeesters hingen zoals Rembrandt van Rijn en Pieter Breugel. Helaas was deze opsnuiving van cultureel erfgoed niet aan iedereen besteed, en hadden sommige rechtse, kortzichtige rakkers oogkleppen voor. Helaas, ze hebben daarmee een super toffe mummie gemist.
Jammer genoeg konden onze Danny en Martin de knuffel van een Russische mannenliefhebber niet ontwijken, met als gevolg dat hun bips grondig gefouilleerd werd, waarna het toegangspasje van Danny's Hostel werd ontvreemd. Waarschijnlijk was de Russische mannenbatser zo onder de indruk van de stevigheid van de billetjes van dit duo, dat hij pardoes zijn buit in een hoekje achterliet om deze ervaring ergens te verwerken. Het overbodige ''I'm from Holland! Where to fuck you from, eeuh!?'' van onze Ruel mocht niet baten. De dader was inmiddels gevlogen.
Buiten deze ervaring om was de Hermitage simpelweg indrukwekkend te noemen. Een reis door de eeuwen heen leek het haast. Van het ouwe Egypte naar het welvarende Athene, langs het mythologische Rome, tot aan de Gouden Eeuw met de Nederlandsche Meesters. Prachtig.
Om 6 uur, het afgesproken tijdstip waarop we met de commissie zouden afspreken om ergens te gaan eten, waren ze er nog steeds niet, en besloten we om ons eigen plan te trekken. Restaurant 'Telpo' was de plek voor ons avond eten, en was heerlijk. Beste diner van de week. Hulde.
De duif die poepte op het hoofd van Jeroen die de weg kwijt was op de terugweg, was een perfecte komische noot als afsluiter voor dit verslag. Ten tijde van schrijven is een gedeelte van de groep trouwens nog niet terug in het hostel, maar de Titty-bar zal waarschijnlijk een goede omzet draaien.
donderdag 21 april 2011
dinsdag 19 april 2011
St. Petersburg, Rusland. Dag 2
Dat de voltallige groep aangekleed en al klaarstond voor de dagopening mag een wonder genoemd worden. Op een misschien wel typisch Twentsche manier had een groot gedeelte van de formatie de avond en nacht ervoor St. Petersburg onveilig gemaakt. 17 april zal voortaan voor angst in de harten van de Russen zorgen, en onttroond hiermee 20 april. Ze hebben het geweten. Toch stonden de lallende, brallende, roebel- en creditcard wapperende studenten aan het begin van een nieuwe dag stuk voor stuk strak in het pak, ietwat glazig uit hun ogen kijkend, de introductie van de te bezoeken bedrijven aan te horen. Sommige nog moeilijk kauwend op brood van Russische makelij. Heerlijk communistisch belegd door Daan. Verandering van spijs doet eten zegt men, maar helaas niet in de voormalig USSR.
Toch werd er instemmend geknikt na de zoveelste 'buddy-check', en liep de gehele entourage, sommige sjokkend, richting Nuffic, gesitueerd in een door Twentenaren gebouwde kerk aan de 'Nova Prospect'. Nuffic, de organisatie die voor een internationale samenwerking in hoger onderwijs zorgt ontving ons met open armen, en met een gedekte tafel met koffie, thee en heerlijk on-Nederlandse gebakjes. Schijnt iets Russisch te zijn. Voor een brak gezelschap was de presentatie en de daarop volgende vragen sessie van een opvallend hoog niveau. Representeer de Universiteit was er bij ons ingestampt. Russian style. Naderhand een rondleiding door de kerk waarbij een expositie in de centrale ruimte perfect tot zijn recht kwam door het Romeinse koepeldak. Sowieso zijn de bouwstijlen in St. Petersburg regelrecht gejat van het oude Rome, al geeft dat niets, de grootsheid en het bombastische maken veel indruk.
Al hebben sommige leden van de groep meer aandacht voor hele andere Russische makelij, paraderend door de Nova Prospect in korte rokjes met veel te grote zonnebrillen. Voor onze trouwe buschauffeur Dimitri leek het de alledaagse gang van zaken te zijn, al wachtend voor zijn bus met een grimmig gezicht dat overduidelijk communistisch Rusland verkiest boven het verwesterd, hedendaagse Rusland. Volgende bestemming: AAA Movers, een verhuisbedrijf opgezet door een Nederlandse expat. 'Buddy-check' nummer 2 doorstaan, en op weg naar onbekende oorden. Voor het eerst zagen we het Rusland dat we, in onze vooroordelen, herkende. Klaarblijkelijk verlaten flats, dorre bomen, zware industrie, met sporadisch een langzaam voortbewegende oud Baboesjka vrouwtje. De strak blauwe, voor Rusland unieke, lucht maakte geheel toepasselijk plaats voor een grijze wolkendeken. Heel even reed de chauffeur een verkeerde straat in, maar in Rusland los je dat op door op de rechter rijbaan achteruit terug te rijden. Wat een baas.
Uiteindelijk arriveerden we op het industrie terrein waar het verhuisbedrijf van Norbert Gooren, ondernemer in hart en nieren, zich had gevestigd. Wederom een ontzettend warme ontvangst met een gedekte tafel vol frisdrank en lekkernijen. Dat mag gewoonte worden. Blijkt dan ook dat Norbert het magazijn deelt met automonteurs, van elkaar gescheiden door een kleine wand. Only in Russia. De groep werd opgedeeld vanwege de kleinschaligheid van de organisatie, waarbij de ene helft vragen kon stellen aan Norbert, en de andere groep aan zijn vrouw Sabina, die ook werkzaam is in de organisatie. Het HRM-thema Reward Management was nog niet eerder zo dubbelzinnig. Toch waren de vragen kritisch en scherp, en werden allemaal beantwoord door de onvermoeibare eigenaar. Ook het Engels taalgebruik van Sabina was een verademing, gezien het feit dat maar 4% van de Russische bevolking deze taal beheerst. Het is dat de tijd voorbij was, en Dimitri naar huis wilde, anders had Norbert nog urenlang kunnen kletsen, en hadden we dat graag aangehoord. Leuke ondernemer, met een apart, interessant bedrijf maakte van deze eerste dag van bedrijfs bezoeken memorabel.
Maar lieve lezers, de dag was nog niet voorbij, en het zou alleen nog maar memorabeler worden. In het kort:
Dimitri wordt boos op de Russische KGB die hem verbied een straat in te rijden. Liever hij dan ik.
Dimitri rijdt alsnog de straat in, wordt aangehouden, koopt vervolgens de aanklacht tegen hem af door een diender een (1!) sigaret toe te schuiven.
Eten in een restaurant dat gewoon koud was. Wordt je niet vrolijk van.
Eten dat pas nadat de rest van de tafel gegeten heeft wordt gebracht. Wel warm, dat dan wel.
Vervolgens verwacht het personeel dat er 10% fooi gegeven gaat worden. Huh, voor welke dienst dan?
Achteraf horen dat het tafeltje naast je met medestudenten heeft lopen genieten van typische Russische gerechten, dat wel gewoon goed en warm was.
Thuiskomen in het hostel en erachter komen dat het water is afgesloten. 24 stinkende studenten is het gevolg.
Om 3.45 in de nacht Joost wakker maken en laten geloven dat de bus over 15 minuten vertrekt. Nog nooit iemand zo snel zijn pak aan zien trekken. En die arme jongen lag zo lekker te slapen.
Al met al, een zeer geslaagde dag waarbij serieuze zaken afgewisseld werden met een vrolijke noot. Hulde voor de commissie die er hard voor werkt om ons, naast intellectuele zaken, een mooie tijd te bezorgen.
Alleen was dat brood echt niet weg te krijgen.
Toch werd er instemmend geknikt na de zoveelste 'buddy-check', en liep de gehele entourage, sommige sjokkend, richting Nuffic, gesitueerd in een door Twentenaren gebouwde kerk aan de 'Nova Prospect'. Nuffic, de organisatie die voor een internationale samenwerking in hoger onderwijs zorgt ontving ons met open armen, en met een gedekte tafel met koffie, thee en heerlijk on-Nederlandse gebakjes. Schijnt iets Russisch te zijn. Voor een brak gezelschap was de presentatie en de daarop volgende vragen sessie van een opvallend hoog niveau. Representeer de Universiteit was er bij ons ingestampt. Russian style. Naderhand een rondleiding door de kerk waarbij een expositie in de centrale ruimte perfect tot zijn recht kwam door het Romeinse koepeldak. Sowieso zijn de bouwstijlen in St. Petersburg regelrecht gejat van het oude Rome, al geeft dat niets, de grootsheid en het bombastische maken veel indruk.
Al hebben sommige leden van de groep meer aandacht voor hele andere Russische makelij, paraderend door de Nova Prospect in korte rokjes met veel te grote zonnebrillen. Voor onze trouwe buschauffeur Dimitri leek het de alledaagse gang van zaken te zijn, al wachtend voor zijn bus met een grimmig gezicht dat overduidelijk communistisch Rusland verkiest boven het verwesterd, hedendaagse Rusland. Volgende bestemming: AAA Movers, een verhuisbedrijf opgezet door een Nederlandse expat. 'Buddy-check' nummer 2 doorstaan, en op weg naar onbekende oorden. Voor het eerst zagen we het Rusland dat we, in onze vooroordelen, herkende. Klaarblijkelijk verlaten flats, dorre bomen, zware industrie, met sporadisch een langzaam voortbewegende oud Baboesjka vrouwtje. De strak blauwe, voor Rusland unieke, lucht maakte geheel toepasselijk plaats voor een grijze wolkendeken. Heel even reed de chauffeur een verkeerde straat in, maar in Rusland los je dat op door op de rechter rijbaan achteruit terug te rijden. Wat een baas.
Uiteindelijk arriveerden we op het industrie terrein waar het verhuisbedrijf van Norbert Gooren, ondernemer in hart en nieren, zich had gevestigd. Wederom een ontzettend warme ontvangst met een gedekte tafel vol frisdrank en lekkernijen. Dat mag gewoonte worden. Blijkt dan ook dat Norbert het magazijn deelt met automonteurs, van elkaar gescheiden door een kleine wand. Only in Russia. De groep werd opgedeeld vanwege de kleinschaligheid van de organisatie, waarbij de ene helft vragen kon stellen aan Norbert, en de andere groep aan zijn vrouw Sabina, die ook werkzaam is in de organisatie. Het HRM-thema Reward Management was nog niet eerder zo dubbelzinnig. Toch waren de vragen kritisch en scherp, en werden allemaal beantwoord door de onvermoeibare eigenaar. Ook het Engels taalgebruik van Sabina was een verademing, gezien het feit dat maar 4% van de Russische bevolking deze taal beheerst. Het is dat de tijd voorbij was, en Dimitri naar huis wilde, anders had Norbert nog urenlang kunnen kletsen, en hadden we dat graag aangehoord. Leuke ondernemer, met een apart, interessant bedrijf maakte van deze eerste dag van bedrijfs bezoeken memorabel.
Maar lieve lezers, de dag was nog niet voorbij, en het zou alleen nog maar memorabeler worden. In het kort:
Dimitri wordt boos op de Russische KGB die hem verbied een straat in te rijden. Liever hij dan ik.
Dimitri rijdt alsnog de straat in, wordt aangehouden, koopt vervolgens de aanklacht tegen hem af door een diender een (1!) sigaret toe te schuiven.
Eten in een restaurant dat gewoon koud was. Wordt je niet vrolijk van.
Eten dat pas nadat de rest van de tafel gegeten heeft wordt gebracht. Wel warm, dat dan wel.
Vervolgens verwacht het personeel dat er 10% fooi gegeven gaat worden. Huh, voor welke dienst dan?
Achteraf horen dat het tafeltje naast je met medestudenten heeft lopen genieten van typische Russische gerechten, dat wel gewoon goed en warm was.
Thuiskomen in het hostel en erachter komen dat het water is afgesloten. 24 stinkende studenten is het gevolg.
Om 3.45 in de nacht Joost wakker maken en laten geloven dat de bus over 15 minuten vertrekt. Nog nooit iemand zo snel zijn pak aan zien trekken. En die arme jongen lag zo lekker te slapen.
Al met al, een zeer geslaagde dag waarbij serieuze zaken afgewisseld werden met een vrolijke noot. Hulde voor de commissie die er hard voor werkt om ons, naast intellectuele zaken, een mooie tijd te bezorgen.
Alleen was dat brood echt niet weg te krijgen.
zaterdag 2 april 2011
[3voor12 Recensie] Wouter Hamel
Wouter Hamel op de planken in Atak.
Wouter Hamel werd een tijd geleden omschreven als het zoveelste 'next best thing' van Hollandsche Bodem. Met optredens bij 'De Wereld Draait Door' en vele malen in de studio van Giel Beelen, leerden we dat jazz niet alleen door oude kerels gemaakt hoeft te worden. Wanneer zo een etiket aan een muzikant wordt gehangen is het aan uw razende reporter de taak om uit te zoeken of dat echt zo is.
Het voorprogramma was in ieder geval verrassend aangenaam. Geen band die de hoofdact probeerde te overstemmen, maar relaxte akoestische tonen verwelkomde het binnen gestroomde publiek. Mediterraanse melodietjes en creatief gebruik van instrumenten zorgden voor een relaxte sfeer. Geen vocals bij dit duo, maar dat zou ook totaal overbodig zijn. Opgaand in hun muziek opende de mannen de avond op een relaxte manier. Het publiek dronk een biertje, babbelde wat, en genoot zichtbaar van een avondje uit.
Welgeteld zes personen maakten deel uit van het 'jazz-ensemble' van Wouter Hamel. Met een pianist, die heerlijke jazz deuntjes uit zijn piano toverde die deden denken aan vervlogen tijden. Met een contra-bassist die een stevige ondertoon in het optreden verzorgde. Een ondergewaardeerd instrument met een geweldig geluid. Twee percussionisten zorgden voor het ritme, waarbij de ene een behoorlijke trukendoos ter beschikking had voor een lekker apart tintje, en tevens drummer van het voorprogramma was. De gitarist liet ook horen dat zijn gitaarwerk absoluut niet standaard was. Afwisselend akoestisch en elektrisch met een uitstapje naar banjo maakte niets uit voor hem, en klonk heerlijk. Leuk was het gezamenlijk spelen, gemoedelijk bij elkaar komend voorop het podium bij het nummer 'Merry-go-round'. Simplistisch goed, een duidelijke indicatie van de kwaliteiten van de band. Een daverend applaus van het verder ietwat timide publiek was hun beloning.
Verrassend was de afwisseling in de nummers, enerzijds lekkere jazz met een klassiek tintje, anderzijds vlotte up tempo songs in een ogenschijnlijk compleet ander genre. Goede keus, want als ze de trend van het eerste nummer door hadden gezet was het publiek waarschijnlijk in slaap gevallen. Niet omdat het slecht was, maar omdat je met die heerlijke tonen weg droomt. Wouter Hamel gaf later bij het nummer 'Kings & Queens' aan dat dit nummer op een tv-tune leek, en daar had hij gelijk in. Wederom niet in negatieve zin, de nummers zijn gewoon commercieel zeer toepasbaar, en verrassend afwisselend.
Mooi om te zien was ook dat de naamgever van de band totaal niet alle eer op zich nam. Natuurlijk is het zijn band, maar het ging hier overduidelijk om het totaal plaatje van de band, met een geniale synergie. Al moet Wouter Hamel minder kletsen tussen de nummers door, en meer zingen, want zijn zang zorgt voor kippenvel. En niet alleen bij de sporadisch aanwezige jonge dames in de zaal. Dit muzikale talent is lekker bezig, en dat toonde zichzelf in het optreden. Enthousiast, lichtelijk zelfverzekerd en met een mooie toekomst voor hun, toonde de band en Wouter Hamel dat ze de stempel 'next best thing' zeker verdienen. Al is het maar om meer jazz te kunnen aanschouwen.
Wouter Hamel werd een tijd geleden omschreven als het zoveelste 'next best thing' van Hollandsche Bodem. Met optredens bij 'De Wereld Draait Door' en vele malen in de studio van Giel Beelen, leerden we dat jazz niet alleen door oude kerels gemaakt hoeft te worden. Wanneer zo een etiket aan een muzikant wordt gehangen is het aan uw razende reporter de taak om uit te zoeken of dat echt zo is.
Blistered als perfect voorprogramma..
Het voorprogramma was in ieder geval verrassend aangenaam. Geen band die de hoofdact probeerde te overstemmen, maar relaxte akoestische tonen verwelkomde het binnen gestroomde publiek. Mediterraanse melodietjes en creatief gebruik van instrumenten zorgden voor een relaxte sfeer. Geen vocals bij dit duo, maar dat zou ook totaal overbodig zijn. Opgaand in hun muziek opende de mannen de avond op een relaxte manier. Het publiek dronk een biertje, babbelde wat, en genoot zichtbaar van een avondje uit.
Wouter Hamel, de band..
Welgeteld zes personen maakten deel uit van het 'jazz-ensemble' van Wouter Hamel. Met een pianist, die heerlijke jazz deuntjes uit zijn piano toverde die deden denken aan vervlogen tijden. Met een contra-bassist die een stevige ondertoon in het optreden verzorgde. Een ondergewaardeerd instrument met een geweldig geluid. Twee percussionisten zorgden voor het ritme, waarbij de ene een behoorlijke trukendoos ter beschikking had voor een lekker apart tintje, en tevens drummer van het voorprogramma was. De gitarist liet ook horen dat zijn gitaarwerk absoluut niet standaard was. Afwisselend akoestisch en elektrisch met een uitstapje naar banjo maakte niets uit voor hem, en klonk heerlijk. Leuk was het gezamenlijk spelen, gemoedelijk bij elkaar komend voorop het podium bij het nummer 'Merry-go-round'. Simplistisch goed, een duidelijke indicatie van de kwaliteiten van de band. Een daverend applaus van het verder ietwat timide publiek was hun beloning.
Verrassend was de afwisseling in de nummers, enerzijds lekkere jazz met een klassiek tintje, anderzijds vlotte up tempo songs in een ogenschijnlijk compleet ander genre. Goede keus, want als ze de trend van het eerste nummer door hadden gezet was het publiek waarschijnlijk in slaap gevallen. Niet omdat het slecht was, maar omdat je met die heerlijke tonen weg droomt. Wouter Hamel gaf later bij het nummer 'Kings & Queens' aan dat dit nummer op een tv-tune leek, en daar had hij gelijk in. Wederom niet in negatieve zin, de nummers zijn gewoon commercieel zeer toepasbaar, en verrassend afwisselend.
Mooi om te zien was ook dat de naamgever van de band totaal niet alle eer op zich nam. Natuurlijk is het zijn band, maar het ging hier overduidelijk om het totaal plaatje van de band, met een geniale synergie. Al moet Wouter Hamel minder kletsen tussen de nummers door, en meer zingen, want zijn zang zorgt voor kippenvel. En niet alleen bij de sporadisch aanwezige jonge dames in de zaal. Dit muzikale talent is lekker bezig, en dat toonde zichzelf in het optreden. Enthousiast, lichtelijk zelfverzekerd en met een mooie toekomst voor hun, toonde de band en Wouter Hamel dat ze de stempel 'next best thing' zeker verdienen. Al is het maar om meer jazz te kunnen aanschouwen.
Abonneren op:
Posts (Atom)