St. Petersburg, Rusland. Dag 2

Dat de voltallige groep aangekleed en al klaarstond voor de dagopening mag een wonder genoemd worden. Op een misschien wel typisch Twentsche manier had een groot gedeelte van de formatie de avond en nacht ervoor St. Petersburg onveilig gemaakt. 17 april zal voortaan voor angst in de harten van de Russen zorgen, en onttroond hiermee 20 april. Ze hebben het geweten. Toch stonden de lallende, brallende, roebel- en creditcard wapperende studenten aan het begin van een nieuwe dag stuk voor stuk strak in het pak, ietwat glazig uit hun ogen kijkend, de introductie van de te bezoeken bedrijven aan te horen. Sommige nog moeilijk kauwend op brood van Russische makelij. Heerlijk communistisch belegd door Daan. Verandering van spijs doet eten zegt men, maar helaas niet in de voormalig USSR.

Toch werd er instemmend geknikt na de zoveelste 'buddy-check', en liep de gehele entourage, sommige sjokkend, richting Nuffic, gesitueerd in een door Twentenaren gebouwde kerk aan de 'Nova Prospect'. Nuffic, de organisatie die voor een internationale samenwerking in hoger onderwijs zorgt ontving ons met open armen, en met een gedekte tafel met koffie, thee en heerlijk on-Nederlandse gebakjes. Schijnt iets Russisch te zijn. Voor een brak gezelschap was de presentatie en de daarop volgende vragen sessie van een opvallend hoog niveau. Representeer de Universiteit was er bij ons ingestampt. Russian style. Naderhand een rondleiding door de kerk waarbij een expositie in de centrale ruimte perfect tot zijn recht kwam door het Romeinse koepeldak. Sowieso zijn de bouwstijlen in St. Petersburg regelrecht gejat van het oude Rome, al geeft dat niets, de grootsheid en het bombastische maken veel indruk.

Al hebben sommige leden van de groep meer aandacht voor hele andere Russische makelij, paraderend door de Nova Prospect in korte rokjes met veel te grote zonnebrillen. Voor onze trouwe buschauffeur Dimitri leek het de alledaagse gang van zaken te zijn, al wachtend voor zijn bus met een grimmig gezicht dat overduidelijk communistisch Rusland verkiest boven het verwesterd, hedendaagse Rusland. Volgende bestemming: AAA Movers, een verhuisbedrijf opgezet door een Nederlandse expat. 'Buddy-check' nummer 2 doorstaan, en op weg naar onbekende oorden. Voor het eerst zagen we het Rusland dat we, in onze vooroordelen, herkende. Klaarblijkelijk verlaten flats, dorre bomen, zware industrie, met sporadisch een langzaam voortbewegende oud Baboesjka vrouwtje. De strak blauwe, voor Rusland unieke, lucht maakte geheel toepasselijk plaats voor een grijze wolkendeken. Heel even reed de chauffeur een verkeerde straat in, maar in Rusland los je dat op door op de rechter rijbaan achteruit terug te rijden. Wat een baas.

Uiteindelijk arriveerden we op het industrie terrein waar het verhuisbedrijf van Norbert Gooren, ondernemer in hart en nieren, zich had gevestigd. Wederom een ontzettend warme ontvangst met een gedekte tafel vol frisdrank en lekkernijen. Dat mag gewoonte worden. Blijkt dan ook dat Norbert het magazijn deelt met automonteurs, van elkaar gescheiden door een kleine wand. Only in Russia. De groep werd opgedeeld vanwege de kleinschaligheid van de organisatie, waarbij de ene helft vragen kon stellen aan Norbert, en de andere groep aan zijn vrouw Sabina, die ook werkzaam is in de organisatie. Het HRM-thema Reward Management was nog niet eerder zo dubbelzinnig. Toch waren de vragen kritisch en scherp, en werden allemaal beantwoord door de onvermoeibare eigenaar. Ook het Engels taalgebruik van Sabina was een verademing, gezien het feit dat maar 4% van de Russische bevolking deze taal beheerst. Het is dat de tijd voorbij was, en Dimitri naar huis wilde, anders had Norbert nog urenlang kunnen kletsen, en hadden we dat graag aangehoord. Leuke ondernemer, met een apart, interessant bedrijf maakte van deze eerste dag van bedrijfs bezoeken memorabel.






Maar lieve lezers, de dag was nog niet voorbij, en het zou alleen nog maar memorabeler worden. In het kort:

Dimitri wordt boos op de Russische KGB die hem verbied een straat in te rijden. Liever hij dan ik.
Dimitri rijdt alsnog de straat in, wordt aangehouden, koopt vervolgens de aanklacht tegen hem af door een diender een (1!) sigaret toe te schuiven.
Eten in een restaurant dat gewoon koud was. Wordt je niet vrolijk van.
Eten dat pas nadat de rest van de tafel gegeten heeft wordt gebracht. Wel warm, dat dan wel.
Vervolgens verwacht het personeel dat er 10% fooi gegeven gaat worden. Huh, voor welke dienst dan?
Achteraf horen dat het tafeltje naast je met medestudenten heeft lopen genieten van typische Russische gerechten, dat wel gewoon goed en warm was.
Thuiskomen in het hostel en erachter komen dat het water is afgesloten. 24 stinkende studenten is het gevolg.
Om 3.45 in de nacht Joost wakker maken en laten geloven dat de bus over 15 minuten vertrekt. Nog nooit iemand zo snel zijn pak aan zien trekken. En die arme jongen lag zo lekker te slapen.

Al met al, een zeer geslaagde dag waarbij serieuze zaken afgewisseld werden met een vrolijke noot. Hulde voor de commissie die er hard voor werkt om ons, naast intellectuele zaken, een mooie tijd te bezorgen.

Alleen was dat brood echt niet weg te krijgen.