Dinsdagochtend, half 9.
De buschauffeur kijkt me een beetje nerveus en angstig aan. 'Nou vooruit, voor deze keer mag je mee, maar zorg ervoor dat je je OV-chipkaart zo snel mogelijk in orde maakt'. Met de triomfantelijke gedachte dat mijn 'niet-met-mij-fucken-face' heeft gewerkt loop ik door het gangpad naar een vrije plek in de bus. Net op het moment dat Angus Young een heerlijke solo met mij wil delen, word ik op mijn schouder getikt. Ik haal het oordopje uit mijn oor, draai me om, en kijk rechtstreeks in de mooiste groene ogen ooit. Het is Anna, net 21 en geboren in Haarlem. Weliswaar zit ze op het HBO, maar verder is er niets op haar aan te merken. Of ik nog een kater aan het feest van gisteren heb overgehouden, is haar vraag. Ik leg haar uit dat als je studeert, je geen katers kan hebben. 'Je leek gisteren anders behoorlijk ver heen nadat je de bier-estafette had gewonnen.' zegt ze. Terwijl ik haar vertel dat ze zelf anders ook niet helemaal recht meer kon lopen pakt ze lachend haar I-phone tevoorschijn. 'Vanavond bij de Kater afspreken?' vraagt ze met een glimlach waar geen enkele gezonde jongeman nee tegen durft te zeggen. 'Prima idee' knik ik instemmend als ik haar mijn nummer geef.
Met een sis springen de deuren van de bus open, en maak ik een sprongetje naar de stoep. Terwijl de buschauffeur nog even omkijkt, geef ik hem het universeel bekende handgebaar, naar Anna zwaai ik vriendelijk, en loop fluitend richting de Spiegel. De dag is goed begonnen.
In de Spiegel is het een drukte van jewelste. Overal waar je kijkt lopen 1e-jaars studenten. Ik vraag me af of ik er ook zo bijliep toen ik begon met de studie. Kan het me bijna niet voorstellen. Middelbare school all over. Tassen hoog in de nek, als jonge honden achter elkaar aan rennen, groepsvorming, veel touchy-feely, gegiegel, en natuurlijk de eenzame nerd met zijn bruine boterhammetje met kaas, gesmeerd door mama. Mijn college begint nog niet, dus besluit ik naast hem te zitten, want ik herken me in die jongen. Anton is zijn naam. Net begonnen aan Gezondheidswetenschappen. Op de vraag waarom hij voor die studie heeft gekozen is zijn antwoord even verbazend als logisch, hij zit er voor de dames. Ja, het is duidelijk, die Anton komt er wel.
Na een niet eens zo heel slecht college gevolgd te hebben merk ik dat ik overdreven vrolijk ben vandaag. Ik huppel een klein beetje, de hengsels van mijn tas heb ik angstvallig strak vast, waardoor die dichter bij mij nek zit dan normaal, en ik moet me inhouden om niet bij iemand op de rug te springen. Misschien ligt het aan Anna, bedenk ik me, terwijl ik me haast om de bus terug te pakken naar de stad. Van de chauffeuse mag ik opvallend snel een plekje zoeken.
Het is die avond nauwelijks afgekoeld, heerlijk terras-weer. Als ik om me heen kijk op het terras van de Kater zie ik haar zitten. Ze glimlacht naar me, en ik word een beetje zenuwachtig. Opeens moet ik denken aan Anton, de eenzame nerd...
Ja, ik was precies zo.
dinsdag 25 mei 2010
[Review Show] The Opposites
Harde Bazen in Atak.
In de Saxionzaal, waar het illustere duo zijn kunsten mocht vertonen, was de opkomst gemiddeld te noemen. Het is dan ook een tijd geleden dat The Opposites scoorden met de hit 'Broodje Bakpao'. Wil dit zeggen dat deze snack dan alweer is afgekoeld? Zeker niet. Als het aan de kleine Antilliaan en zijn lange Nederlandse vriend ligt, zijn ze de komende jaren niet weg te slaan van het podium. Ondanks Willie's nieuwe carrière als TMF-VJ en de solo-projecten waar de heren net de laatste hand aan hebben gelegd zijn ze here-to-stay. Met een show waar de energie van af spatte, lieten ze zien dat ze hun fans niet vergeten zijn. Met een razend enthousiasme zweepten ze het toegestroomde publiek op, waarbij de teksten van de rappers door nagenoeg het hele publiek werd meegezongen.
Met hits als 'Broodje Bakpao' en 'Sjonnie en Anita' wist het duo keer op keer de zaal mee te krijgen. Inclusief het typerende dansje 'as-seen-on-tv' van de New Kids. Het mag ook als een wonder beschouwd worden dat het publiek geen gehoorschade heeft opgelopen; de bas was zelfs met oordopjes tot in je DNA te voelen. Niet dat dit ten nadele kwam van de show, het geeft goed weer hoe intens het optreden was. Ook nadat de kleine Polderneger en de lange Kaasboer het podium verlaten hadden, bleef het enthousiasme onder het publiek groot. De show werd onder de gasten omschreven als persoonlijk en energiek, al was het aan de korte kant (60 minuten). Vooral de energie die de rappers overdroegen aan het publiek werd gewaardeerd.
Als je het publiek mag geloven was het een zeer geslaagde show. voor iemand die normaal van scheurende gitaren houdt, was dit een zeer aangename verrassing.
Waarom docenten laks zijn in het nakijken van tentamens...
Woensdagmiddag, 12:30
''...bestudeer dus voor volgende week woe..''
De docent kon zijn zin niet afmaken. 200 studenten stonden resoluut op, pakten hun spullen in en begonnen meteen te kletsen met elkaar. Het deerde de docent ook niet. Met het mooie weer buiten wilde hij zelf liever ook naar buiten om zijn boterhammetjes op te eten. Lekker in het zonnetje zitten, misschien ziet hij 'haar' weer. Onlangs was er een nieuwe psychologie docente aangenomen. Al wist hij haar naam nog niet, ze waren elkaar af en toe tegen gekomen in de wandelgangen. En elke keer in het voorbijgaan, terwijl ze een lok haar met een hand achter haar oor deed, glimlachte ze verlegen naar hem. En elke keer sloeg het hart van de docent over wanneer dit gebeurde.
''Is dit misschien de reden waarom ik de laatste tijd niet meer zo gefocust ben?'' mijmerde de docent terwijl hij zijn powerpointpresentatie afsloot. Hij stond alleen in de collegezaal. Geen over-fanatieke student deze keer die wou laten zien hoe goed hij het college had gevolgd en gesnapt.
Maar beter ook. Al zijn aandacht was nodig om de 185 tentamens na te kijken die nog in zijn tas zaten. Het was inmiddels al 2 weken geleden dat het tentamen was afgenomen, en de eerste studenten zaten hem al op de lip. Hij had inmiddels zijn 2e waarschuwing van de rector magnificus gekregen over zijn laksheid met het nakijken van de tentamens. Hij klikte zijn versleten tas dicht, en liep de trappen op naar boven. Hij checkte zijn saldo op zijn chipknip en ging in de rij van de kantine staan voor een verlept kopje koffie. Opeens stond ze daar...
“Hai..'' stamelde de docent. ''Hallo..'' zei de docente verlegen naar de grond kijkend. ''Euuhm.. Mag ik.. eeuh.. wil je.. nouja..''. De docent kon niet uit zijn woorden komen. ''Ja, je mag me een kopje koffie aanbieden'' zei de psychologie docente. ''Als dat is wat je bedoelde natuurlijk..'' ''Natuurlijk, ja, dat was het zeker..'' De docent vermande zich, en rekende met een gepaste trots de koffie af. Samen liepen ze naar buiten, om in het zonnetje elkaar beter te leren kennen. Het ging verbazingwekkend soepel merkte de docent. Natuurlijk vertelden ze over het werk op de universiteit, en over de studenten, over het weer, over ditjes en datjes. De docent was helemaal in de wolken, alles was goed. De dagen erna spraken ze elkaar geregeld onder het genot van vele kopjes koffie. De docent was steeds minder zenuwachtig, en ook de gesprekken werden persoonlijker.
De dagen werden weken, en de roze wolk waar de docent op zweefde werd alsmaar groter. Hij was inmiddels al een paar keer bij haar thuis geweest, en ze hadden voor elkaar gekookt, en romantische films gekeken. Op een avond was er iets teveel wijn genuttigd en de docente vroeg aan de docent of hij wilde blijven slapen. Hij twijfelde even, want ze waren wel collega's. Maar hij kon ook niet weigeren. De laatste keer dat hij bij iemand mocht slapen was tijdens zijn studententijd nota bene.
De volgende dag werd de docent docent wakker naast haar. Met een glimlach op zijn gezicht liep hij naar de keuken om een ontbijtje voor ze te maken. Opeens stootte hij zijn teen tegen een lomp groot ding. Zijn tas sprong open, en de docent slaakte een kreet. In zijn tas lagen 185 tentamens.
Met een bonkend hart opende de docent zijn mail, en zijn ergste zorg werd werkelijkheid.
231 nieuwe mailtjes, allemaal met hetzelfde onderwerp. De meest recente was van de rector.
''...bestudeer dus voor volgende week woe..''
De docent kon zijn zin niet afmaken. 200 studenten stonden resoluut op, pakten hun spullen in en begonnen meteen te kletsen met elkaar. Het deerde de docent ook niet. Met het mooie weer buiten wilde hij zelf liever ook naar buiten om zijn boterhammetjes op te eten. Lekker in het zonnetje zitten, misschien ziet hij 'haar' weer. Onlangs was er een nieuwe psychologie docente aangenomen. Al wist hij haar naam nog niet, ze waren elkaar af en toe tegen gekomen in de wandelgangen. En elke keer in het voorbijgaan, terwijl ze een lok haar met een hand achter haar oor deed, glimlachte ze verlegen naar hem. En elke keer sloeg het hart van de docent over wanneer dit gebeurde.
''Is dit misschien de reden waarom ik de laatste tijd niet meer zo gefocust ben?'' mijmerde de docent terwijl hij zijn powerpointpresentatie afsloot. Hij stond alleen in de collegezaal. Geen over-fanatieke student deze keer die wou laten zien hoe goed hij het college had gevolgd en gesnapt.
Maar beter ook. Al zijn aandacht was nodig om de 185 tentamens na te kijken die nog in zijn tas zaten. Het was inmiddels al 2 weken geleden dat het tentamen was afgenomen, en de eerste studenten zaten hem al op de lip. Hij had inmiddels zijn 2e waarschuwing van de rector magnificus gekregen over zijn laksheid met het nakijken van de tentamens. Hij klikte zijn versleten tas dicht, en liep de trappen op naar boven. Hij checkte zijn saldo op zijn chipknip en ging in de rij van de kantine staan voor een verlept kopje koffie. Opeens stond ze daar...
“Hai..'' stamelde de docent. ''Hallo..'' zei de docente verlegen naar de grond kijkend. ''Euuhm.. Mag ik.. eeuh.. wil je.. nouja..''. De docent kon niet uit zijn woorden komen. ''Ja, je mag me een kopje koffie aanbieden'' zei de psychologie docente. ''Als dat is wat je bedoelde natuurlijk..'' ''Natuurlijk, ja, dat was het zeker..'' De docent vermande zich, en rekende met een gepaste trots de koffie af. Samen liepen ze naar buiten, om in het zonnetje elkaar beter te leren kennen. Het ging verbazingwekkend soepel merkte de docent. Natuurlijk vertelden ze over het werk op de universiteit, en over de studenten, over het weer, over ditjes en datjes. De docent was helemaal in de wolken, alles was goed. De dagen erna spraken ze elkaar geregeld onder het genot van vele kopjes koffie. De docent was steeds minder zenuwachtig, en ook de gesprekken werden persoonlijker.
De dagen werden weken, en de roze wolk waar de docent op zweefde werd alsmaar groter. Hij was inmiddels al een paar keer bij haar thuis geweest, en ze hadden voor elkaar gekookt, en romantische films gekeken. Op een avond was er iets teveel wijn genuttigd en de docente vroeg aan de docent of hij wilde blijven slapen. Hij twijfelde even, want ze waren wel collega's. Maar hij kon ook niet weigeren. De laatste keer dat hij bij iemand mocht slapen was tijdens zijn studententijd nota bene.
De volgende dag werd de docent docent wakker naast haar. Met een glimlach op zijn gezicht liep hij naar de keuken om een ontbijtje voor ze te maken. Opeens stootte hij zijn teen tegen een lomp groot ding. Zijn tas sprong open, en de docent slaakte een kreet. In zijn tas lagen 185 tentamens.
Met een bonkend hart opende de docent zijn mail, en zijn ergste zorg werd werkelijkheid.
231 nieuwe mailtjes, allemaal met hetzelfde onderwerp. De meest recente was van de rector.
Waarom je je studententijd moet koesteren...
Dinsdagmiddag, lunchpauze bij een nietszeggend Marketingbedrijf in een nietszeggend lelijk betonnen gebouw in een nietszeggende stad.
'Zucht.. dit schiet ook voor geen meter op!', denkt Wim als hij in een rij met zijn iets te dikke, verveelde collega's staat te wachten op de verlepte soep van de dag. Stukje bij beetje schuifelt de polonaise langs gekoelde vitrines met fruit dat net iets te oud is, melk die doet denken aan die gore schoolmelk van vroeger en de gesneden boterhammetjes waarbij zelfs Aldi-broden voedzamer lijken. Met een vinger maakt Wim zijn stropdas wat losser. Zelfs aan airconditioning is niet gedacht in dit trieste gebouw. Voor hem staat een man die nodig een nieuwe blouse kan gebruiken. Natte plekken worden zienderogend groter onder zijn oksels. Vergezelt door een penetrante geur schuifelt het gezelschap centimeter voor centimeter dichter bij de verlepte caissière die klaarblijkelijk de zin van het leven 30 jaar geleden heeft opgegeven.
Het is maar goed dat er een bordje bij de grote soep-van-de-dag-pan staat. Zonder aanwijzing kan niemand vertellen dat dit papje (waar menig heks trots op zou zijn) erwtensoep moet voorstellen, en dus pakt Wim snel een klef wit broodje met een 3 uur oude kroket. Bij de kassa legt hij ook nog snel een pakje sinaasappelsap bij zijn bord. Niet omdat hij gezond wil doen, maar omdat het broodje met normaal kauwen niet weg te krijgen is.
Eenmaal uit de rij propt Wim het broodje kroket in zijn mond, kauwen is toch nutteloos, en spoelt het weg met een paar flinke slokken sinaasappelsap. Als hij door de schuifdeuren naar buiten loopt voor een sigaret, ziet hij niemand staan. Maar beter ook. Wim houdt niet zo van mensen. Dat was vroeger wel anders, in zijn studententijd. Met de sigaret op zijn lip, neemt hij zijn eerste hijs en kijkt een beetje schuin naar boven. Zijn gedachten dwalen weemoedig af naar betere tijden.
Naar de vier jaren vol vrouwen, bier, vermaak, en zonder enige vorm van autoriteit. Naar de tijd die hij doorbracht met zijn studievrienden. Tijd die hij toen gewoon nog had. Waar het niet uitmaakte dat je een uurtje college verzaakte omdat je bed, net zoals die knappe eerstejaars naast je, nog zo lekker warm was. Zou hij nu eens moeten proberen. Zowel je baas als je vrouw boos.
Dan schiet het pijnlijke feit Wim door zijn hoofd. Hij moet nog 32 jaar, eer je een fractie van het plezier van je studententijd over mag doen in je pensioen. Hij draait zich om, en verdwijnt door de schuifdeuren van het betonnen monster.
'Zucht.. dit schiet ook voor geen meter op!', denkt Wim als hij in een rij met zijn iets te dikke, verveelde collega's staat te wachten op de verlepte soep van de dag. Stukje bij beetje schuifelt de polonaise langs gekoelde vitrines met fruit dat net iets te oud is, melk die doet denken aan die gore schoolmelk van vroeger en de gesneden boterhammetjes waarbij zelfs Aldi-broden voedzamer lijken. Met een vinger maakt Wim zijn stropdas wat losser. Zelfs aan airconditioning is niet gedacht in dit trieste gebouw. Voor hem staat een man die nodig een nieuwe blouse kan gebruiken. Natte plekken worden zienderogend groter onder zijn oksels. Vergezelt door een penetrante geur schuifelt het gezelschap centimeter voor centimeter dichter bij de verlepte caissière die klaarblijkelijk de zin van het leven 30 jaar geleden heeft opgegeven.
Het is maar goed dat er een bordje bij de grote soep-van-de-dag-pan staat. Zonder aanwijzing kan niemand vertellen dat dit papje (waar menig heks trots op zou zijn) erwtensoep moet voorstellen, en dus pakt Wim snel een klef wit broodje met een 3 uur oude kroket. Bij de kassa legt hij ook nog snel een pakje sinaasappelsap bij zijn bord. Niet omdat hij gezond wil doen, maar omdat het broodje met normaal kauwen niet weg te krijgen is.
Eenmaal uit de rij propt Wim het broodje kroket in zijn mond, kauwen is toch nutteloos, en spoelt het weg met een paar flinke slokken sinaasappelsap. Als hij door de schuifdeuren naar buiten loopt voor een sigaret, ziet hij niemand staan. Maar beter ook. Wim houdt niet zo van mensen. Dat was vroeger wel anders, in zijn studententijd. Met de sigaret op zijn lip, neemt hij zijn eerste hijs en kijkt een beetje schuin naar boven. Zijn gedachten dwalen weemoedig af naar betere tijden.
Naar de vier jaren vol vrouwen, bier, vermaak, en zonder enige vorm van autoriteit. Naar de tijd die hij doorbracht met zijn studievrienden. Tijd die hij toen gewoon nog had. Waar het niet uitmaakte dat je een uurtje college verzaakte omdat je bed, net zoals die knappe eerstejaars naast je, nog zo lekker warm was. Zou hij nu eens moeten proberen. Zowel je baas als je vrouw boos.
Dan schiet het pijnlijke feit Wim door zijn hoofd. Hij moet nog 32 jaar, eer je een fractie van het plezier van je studententijd over mag doen in je pensioen. Hij draait zich om, en verdwijnt door de schuifdeuren van het betonnen monster.
Hoe een student zich liggend staande houdt...
Maandagochtend, half 9.
Met een slaperig hoofd smijt ik mijn fiets in de stalling voor de Spiegel en zet hem op slot. Voor de ingang heeft zich weer een menigte van onze vriendelijke oosterburen verzameld. Met een paar 'entschuldigungs' lukt het me om de ingang te bereiken.
'Wil je een flesje water?' 'Of een pen?' klinkt het uit de mond van een knappe eerstejaars studente als ik door de schuifdeuren loop. Ik draai me om en neem met een glimlach het flesje water in ontvangst. Toch lekker als je niet met een droge bek en een opkomende kater college moet volgen. Zoals altijd was er gister weer een slecht excuus verzonnen om je helemaal vol te laten lopen op het zoveelste nietszeggende huisfeest. Maar zolang de dames er wild, jong, lekker en gewillig zijn, heb je reden genoeg om elke keer te blijven komen.
Of ik me wil inschrijven voor een of andere workshop vervolgt ze. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. 'Wat heb ik daar aan?' vraag ik. 'Staat ontzettend goed op je CV, en je hebt er wat aan in de loop van je carrière' is haar antwoord. Ik kijk haar een beetje moeilijk aan en loop verder. 'Toch bedankt voor het water!' roep ik als ik naar de collegezaal loop.
'Hee jij! Woensdag feest in de Aspen, je bent er toch wel bij?' zegt een vaag bekend figuur in een groene polo als hij een flyer in mijn hand drukt. 'Natuurlijk, zonder mij geen feest' zeg ik met een glimlach als ik zie dat het zoveelste 'pimp en hoeren' feest schreeuwend word gepromoot op de flyer. Ik stop hem in mijn tas bij de rest van de gratis pennen, flesjes water, pepermuntjes en de UT-nieuws van 2 weken geleden, als ik denk aan de liters bier en veels te schaars geklede bar-dansende dames die eerder regel dan uitzondering zijn op zulke feesten.
Tot mijn verbazing is de deur van de collegezaal nog steeds op slot. Ook zijn er in geen velden of wegen jaargenoten te zien. Volgens Blackboard is de docent ziek. 'Lekker dan, hadden ze ook wel even eerder kunnen melden, het is verdomme toch niet het HBO' denk ik, als ik naar de Stresskamer loop om een bakje koffie te halen. Maar nee, niet vandaag. Het apparaat is kapot. En om nou 1,80 te betalen voor een kopje 'koffie' bij de dames van de kantine, waarvan hun leeftijd evenredig loopt met hun humeur, daar bedank ik vriendelijk voor.
Ik merk dat mijn gemoedstoestand met de minuut achteruitgaat, totdat ik me iets bedenk.
Annabel! Ze kon gister niet van me afblijven. Zwarte gaten in mijn geheugen worden langzamerhand ingevuld met herinneringen van de avond ervoor. 18 jaar, uit een of ander kutdorp in Brabant, maar met een heerlijk figuur.
Ik haal mijn fiets van het slot, fiets in tegengestelde richting van de stroom 1stejaars naar mijn studentenhuis, loop door de voordeur, trap op, kamer in, gooi mijn tas in de hoek, en kruip lekker mijn bed in.
Een slaperige zacht zwoele stem, met een licht Brabants accent beveelt me mijn kleren uit te doen.
Studeren, de tijd van je leven? Zeker weten!
Met een slaperig hoofd smijt ik mijn fiets in de stalling voor de Spiegel en zet hem op slot. Voor de ingang heeft zich weer een menigte van onze vriendelijke oosterburen verzameld. Met een paar 'entschuldigungs' lukt het me om de ingang te bereiken.
'Wil je een flesje water?' 'Of een pen?' klinkt het uit de mond van een knappe eerstejaars studente als ik door de schuifdeuren loop. Ik draai me om en neem met een glimlach het flesje water in ontvangst. Toch lekker als je niet met een droge bek en een opkomende kater college moet volgen. Zoals altijd was er gister weer een slecht excuus verzonnen om je helemaal vol te laten lopen op het zoveelste nietszeggende huisfeest. Maar zolang de dames er wild, jong, lekker en gewillig zijn, heb je reden genoeg om elke keer te blijven komen.
Of ik me wil inschrijven voor een of andere workshop vervolgt ze. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. 'Wat heb ik daar aan?' vraag ik. 'Staat ontzettend goed op je CV, en je hebt er wat aan in de loop van je carrière' is haar antwoord. Ik kijk haar een beetje moeilijk aan en loop verder. 'Toch bedankt voor het water!' roep ik als ik naar de collegezaal loop.
'Hee jij! Woensdag feest in de Aspen, je bent er toch wel bij?' zegt een vaag bekend figuur in een groene polo als hij een flyer in mijn hand drukt. 'Natuurlijk, zonder mij geen feest' zeg ik met een glimlach als ik zie dat het zoveelste 'pimp en hoeren' feest schreeuwend word gepromoot op de flyer. Ik stop hem in mijn tas bij de rest van de gratis pennen, flesjes water, pepermuntjes en de UT-nieuws van 2 weken geleden, als ik denk aan de liters bier en veels te schaars geklede bar-dansende dames die eerder regel dan uitzondering zijn op zulke feesten.
Tot mijn verbazing is de deur van de collegezaal nog steeds op slot. Ook zijn er in geen velden of wegen jaargenoten te zien. Volgens Blackboard is de docent ziek. 'Lekker dan, hadden ze ook wel even eerder kunnen melden, het is verdomme toch niet het HBO' denk ik, als ik naar de Stresskamer loop om een bakje koffie te halen. Maar nee, niet vandaag. Het apparaat is kapot. En om nou 1,80 te betalen voor een kopje 'koffie' bij de dames van de kantine, waarvan hun leeftijd evenredig loopt met hun humeur, daar bedank ik vriendelijk voor.
Ik merk dat mijn gemoedstoestand met de minuut achteruitgaat, totdat ik me iets bedenk.
Annabel! Ze kon gister niet van me afblijven. Zwarte gaten in mijn geheugen worden langzamerhand ingevuld met herinneringen van de avond ervoor. 18 jaar, uit een of ander kutdorp in Brabant, maar met een heerlijk figuur.
Ik haal mijn fiets van het slot, fiets in tegengestelde richting van de stroom 1stejaars naar mijn studentenhuis, loop door de voordeur, trap op, kamer in, gooi mijn tas in de hoek, en kruip lekker mijn bed in.
Een slaperige zacht zwoele stem, met een licht Brabants accent beveelt me mijn kleren uit te doen.
Studeren, de tijd van je leven? Zeker weten!
Abonneren op:
Posts (Atom)