Woensdagmiddag, 12:30
''...bestudeer dus voor volgende week woe..''
De docent kon zijn zin niet afmaken. 200 studenten stonden resoluut op, pakten hun spullen in en begonnen meteen te kletsen met elkaar. Het deerde de docent ook niet. Met het mooie weer buiten wilde hij zelf liever ook naar buiten om zijn boterhammetjes op te eten. Lekker in het zonnetje zitten, misschien ziet hij 'haar' weer. Onlangs was er een nieuwe psychologie docente aangenomen. Al wist hij haar naam nog niet, ze waren elkaar af en toe tegen gekomen in de wandelgangen. En elke keer in het voorbijgaan, terwijl ze een lok haar met een hand achter haar oor deed, glimlachte ze verlegen naar hem. En elke keer sloeg het hart van de docent over wanneer dit gebeurde.
''Is dit misschien de reden waarom ik de laatste tijd niet meer zo gefocust ben?'' mijmerde de docent terwijl hij zijn powerpointpresentatie afsloot. Hij stond alleen in de collegezaal. Geen over-fanatieke student deze keer die wou laten zien hoe goed hij het college had gevolgd en gesnapt.
Maar beter ook. Al zijn aandacht was nodig om de 185 tentamens na te kijken die nog in zijn tas zaten. Het was inmiddels al 2 weken geleden dat het tentamen was afgenomen, en de eerste studenten zaten hem al op de lip. Hij had inmiddels zijn 2e waarschuwing van de rector magnificus gekregen over zijn laksheid met het nakijken van de tentamens. Hij klikte zijn versleten tas dicht, en liep de trappen op naar boven. Hij checkte zijn saldo op zijn chipknip en ging in de rij van de kantine staan voor een verlept kopje koffie. Opeens stond ze daar...
“Hai..'' stamelde de docent. ''Hallo..'' zei de docente verlegen naar de grond kijkend. ''Euuhm.. Mag ik.. eeuh.. wil je.. nouja..''. De docent kon niet uit zijn woorden komen. ''Ja, je mag me een kopje koffie aanbieden'' zei de psychologie docente. ''Als dat is wat je bedoelde natuurlijk..'' ''Natuurlijk, ja, dat was het zeker..'' De docent vermande zich, en rekende met een gepaste trots de koffie af. Samen liepen ze naar buiten, om in het zonnetje elkaar beter te leren kennen. Het ging verbazingwekkend soepel merkte de docent. Natuurlijk vertelden ze over het werk op de universiteit, en over de studenten, over het weer, over ditjes en datjes. De docent was helemaal in de wolken, alles was goed. De dagen erna spraken ze elkaar geregeld onder het genot van vele kopjes koffie. De docent was steeds minder zenuwachtig, en ook de gesprekken werden persoonlijker.
De dagen werden weken, en de roze wolk waar de docent op zweefde werd alsmaar groter. Hij was inmiddels al een paar keer bij haar thuis geweest, en ze hadden voor elkaar gekookt, en romantische films gekeken. Op een avond was er iets teveel wijn genuttigd en de docente vroeg aan de docent of hij wilde blijven slapen. Hij twijfelde even, want ze waren wel collega's. Maar hij kon ook niet weigeren. De laatste keer dat hij bij iemand mocht slapen was tijdens zijn studententijd nota bene.
De volgende dag werd de docent docent wakker naast haar. Met een glimlach op zijn gezicht liep hij naar de keuken om een ontbijtje voor ze te maken. Opeens stootte hij zijn teen tegen een lomp groot ding. Zijn tas sprong open, en de docent slaakte een kreet. In zijn tas lagen 185 tentamens.
Met een bonkend hart opende de docent zijn mail, en zijn ergste zorg werd werkelijkheid.
231 nieuwe mailtjes, allemaal met hetzelfde onderwerp. De meest recente was van de rector.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik ben altijd benieuwd naar reacties van lezers, goed of slecht, maakt niet uit. Doe het hier.