Maandagochtend, half 9.
Met een slaperig hoofd smijt ik mijn fiets in de stalling voor de Spiegel en zet hem op slot. Voor de ingang heeft zich weer een menigte van onze vriendelijke oosterburen verzameld. Met een paar 'entschuldigungs' lukt het me om de ingang te bereiken.
'Wil je een flesje water?' 'Of een pen?' klinkt het uit de mond van een knappe eerstejaars studente als ik door de schuifdeuren loop. Ik draai me om en neem met een glimlach het flesje water in ontvangst. Toch lekker als je niet met een droge bek en een opkomende kater college moet volgen. Zoals altijd was er gister weer een slecht excuus verzonnen om je helemaal vol te laten lopen op het zoveelste nietszeggende huisfeest. Maar zolang de dames er wild, jong, lekker en gewillig zijn, heb je reden genoeg om elke keer te blijven komen.
Of ik me wil inschrijven voor een of andere workshop vervolgt ze. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. 'Wat heb ik daar aan?' vraag ik. 'Staat ontzettend goed op je CV, en je hebt er wat aan in de loop van je carrière' is haar antwoord. Ik kijk haar een beetje moeilijk aan en loop verder. 'Toch bedankt voor het water!' roep ik als ik naar de collegezaal loop.
'Hee jij! Woensdag feest in de Aspen, je bent er toch wel bij?' zegt een vaag bekend figuur in een groene polo als hij een flyer in mijn hand drukt. 'Natuurlijk, zonder mij geen feest' zeg ik met een glimlach als ik zie dat het zoveelste 'pimp en hoeren' feest schreeuwend word gepromoot op de flyer. Ik stop hem in mijn tas bij de rest van de gratis pennen, flesjes water, pepermuntjes en de UT-nieuws van 2 weken geleden, als ik denk aan de liters bier en veels te schaars geklede bar-dansende dames die eerder regel dan uitzondering zijn op zulke feesten.
Tot mijn verbazing is de deur van de collegezaal nog steeds op slot. Ook zijn er in geen velden of wegen jaargenoten te zien. Volgens Blackboard is de docent ziek. 'Lekker dan, hadden ze ook wel even eerder kunnen melden, het is verdomme toch niet het HBO' denk ik, als ik naar de Stresskamer loop om een bakje koffie te halen. Maar nee, niet vandaag. Het apparaat is kapot. En om nou 1,80 te betalen voor een kopje 'koffie' bij de dames van de kantine, waarvan hun leeftijd evenredig loopt met hun humeur, daar bedank ik vriendelijk voor.
Ik merk dat mijn gemoedstoestand met de minuut achteruitgaat, totdat ik me iets bedenk.
Annabel! Ze kon gister niet van me afblijven. Zwarte gaten in mijn geheugen worden langzamerhand ingevuld met herinneringen van de avond ervoor. 18 jaar, uit een of ander kutdorp in Brabant, maar met een heerlijk figuur.
Ik haal mijn fiets van het slot, fiets in tegengestelde richting van de stroom 1stejaars naar mijn studentenhuis, loop door de voordeur, trap op, kamer in, gooi mijn tas in de hoek, en kruip lekker mijn bed in.
Een slaperige zacht zwoele stem, met een licht Brabants accent beveelt me mijn kleren uit te doen.
Studeren, de tijd van je leven? Zeker weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik ben altijd benieuwd naar reacties van lezers, goed of slecht, maakt niet uit. Doe het hier.