Net 15 was ik toen, totaal geen verstand van dames. Nooit aandacht gekregen, en altijd gezien als aanhangsel van mijn beste vriend, destijds de populairste jongen van de school. Zo ook op een vrijdagmiddag, school was net uit. Die avond was er een hockey feest en er werd van ons verwacht dat we de alcohol zouden regelen. Ik had een iets te grote mond, want om me te bewijzen had ik mezelf naar voren geschoven als iemand die dat wel even zou regelen. Stom. De campagnes van ‘alcohol onder de 16, nog even niet’, waren net gelanceerd, en supermarkten en slijterijen waren als de Gestapo zo goed om het beleid uit te voeren. Zo ook die vrijdag. Mijn maat en ik stapten de Jumbo binnen. Nooit eerder hadden we opgemerkt hoeveel alcohol er in de schappen stond. We liepen meestal door naar het vak met de Roze Koeken en de Cola. Hoe dan ook, 2 flessen Pasoa, en 20 blikken Hertog Jan later, strompelden we met de buit naar de kassa. We kozen een caissière uit die nog meer pukkels had dan ik destijds, iets wat bijna niet kon, maar toch. Met een kleine trilling in zijn hand, gaf mijn kornuit 30 gulden aan de dame. Deze pakte het met een verveelde blik aan, sloeg wat knopjes aan, en legde het geld in de kassa. We schreeuwden van binnen van blijdschap, toen we de boodschapjes inpakte.
Opeens stond ze daar. Ik stopte met inpakken terwijl ik een fles Pasoa vasthad. De mooiste meid die ik destijds ooit had gezien. Haar lange bruine krullen vielen sierlijk over de rug van haar Jumbo-outfit. Ik schatte haar op een jaar of 16. Op haar naambordje stond: ‘Zara’. Ik was compleet verliefd, maar wist me te vermannen. Met al mijn moed sprak ik haar aan, met een geoefend zinnetje, die al 1000den keren door mijn hoofd was gegaan; ‘Is het hier heet, of ligt het aan jou?’. Het klonk zoveel beter in mijn hoofd. Tot mijn stomme verbazing moest ze lachen, en we raakten aan de praat.
Met een volle tas liepen ik en mijn partner in crime richting de uitgang. Met een triomfantelijk gezicht riep ik ‘Het is gelukt! Het is gelukt!’. Dat had ik beter niet kunnen doen. 2 grote sterke handen pakten ons bij de schouders. ‘Komen jullie maar hier, mannetjes. Ik had meteen door dat jullie nog geen 16 waren’. Het was de supermarktmanager. Een kale dikke man met een bezweet voorhoofd. Ik draaide me om, en keek hem recht aan. Ik hield een papiertje voor zijn ogen met daarop een 06-nummer. ‘Dit is gelukt, fatso. Het telefoonnummer van die dame daar’. Ik wees naar Zara, en knipoogde naar haar. We draaiden ons resoluut om, en renden naar buiten.
Eenmaal buiten zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.
dinsdag 29 juni 2010
[Review Show] 36 Crazyfists, Unearth & Atreyu
De langverwachte dag is dan eindelijk aangebroken. Ik heb het niet over de 1/8ste finale die Nederland vandaag moet spelen, maar over de show van Unearth, Atreyu en 36 Crazyfists. Wederom grote, goede namen in het oosten des lands. Ik weet niet wie deze shows regelt, maar hulde aan hem of haar voor wederom een top line-up.
Met een klik sprong het slot van mijn fiets open. Ik zet af met mijn voet, en een zwoel zomerbriesje waait langs mijn gezicht, terwijl ik zachtjes trappend me richting Atak begeef. Nog elke dag ben ik dankbaar dat ik zo dicht bij de stad, en dus Atak, woon. Na nog geen 300 meter zet ik mijn geliefde fiets vast aan het hek, en waan me door de menigte. Blij met mijn nieuwe zonnebril met verdonkerde glazen, zodat ik stiekem de mooie metal-dames kan inspecteren. Het kan door het broeierige weer komen, maar de combinatie van een slank lichaam met mooie tatoeages en een goede muzieksmaak maakt me wild. Dit belooft nog wat voor vanavond.
Aan de kassa bedank ik stilletjes het lieve meisje van de Plato, als het kaartje dankzij de +1 op de gastenlijst onder het raampje door geschoven wordt. Tot nu toe zit alles mee vanavond, hopelijk spelen de bands in dit verlengde. Ik loop naar binnen, bestel een Coronaatje, en wacht geduldig op het begin van de show.
Heerlijke circle pit bij de eerste band, 36 Crazyfists. Een goed begin, ware het niet dat de zaal maar voor de helft gevuld is. Desondanks staan hier diehard fans, die weten hoe er gemoshed moet worden. Dat de muziek daar lang niet altijd even geschikt voor is deert ze niet. Afgezien van een paar strakke breakdowns is Crazyfists weinig boeiend. Vooral de vocals laten het vaak afweten. De stem is meer geschikt voor studio werk, dan voor een zaal. Overigens complimenten voor het drumwerk. Zelfs nu de drummer menig coffeeshop bezocht heeft tijdens zijn verblijf hier in de lage landen, aldus de zanger, zijn de ritmes netjes en snel uitgevoerd. Strakke double pedal moves op goed getimede momenten. Dankzij deze kunsten en het goede gitaarwerk is dit optreden een enigszins oké warm makertje voor het publiek. Niet slecht, maar ik verwacht toch wat beters, zeker op deze nu al perfecte voorzomeravond.
De zaal is gelukkig wat meer gevuld als de crew van Unearth loopt te soundchecken. Ze zouden er goed aan doen om wat muzikaler personeel aan de gitaren te laten zitten, want de test riedeltjes waren behoorlijk kut. Ook al heb ik niets betaald voor de entree, maar je verwacht goeie muziek. Ook tussen shows in. Maar nu loop ik te zeiken. Want fok de tyfus! Die show is goed! Met een geniale intro van Europe's The Final Countdown ramde deze gasten het publiek weg. Een muur van heftige metal wist je vanaf de eerste noot te boeien. De breakdowns waren simpelweg subliem. En de gasten waren gestoord. Waarom spelen op het podium als je ook de merch tafel kan gebruiken om het publiek te vermaken. Dat daarbij een paar biertjes sneuvelden maakt niets uit. Ook het feit dat iemand een groepje minderjarige emo's gebruikt als landing voor een magistrale stage dive is geniaal te noemen. Who cares dat je een paar botten, al dan niet van jezelf, breekt. Deze show is geweldig, en dat is aan alles te zien. Van deze mannen komt er een CD in mijn collectie. Heerlijk. Metal zoals metal bedoeld is. Opzwepend, hard en slopend.
Met trillende handen van opwinding na de afgelopen 45 minuten steek ik een sigaret aan. Dit zijn de momenten waar het om gaat. Een onbekende band zien spelen, en omver geblazen worden door de rauwheid en kracht van de muziek. Entertainment pur sang. Het enige nadeel dat hier aan kleeft, is dat Atreyu als headliner hier overheen moet zien te komen. Dat doet me denken aan de begindagen van AC/DC, waarbij de nagenoeg onbekende band als voorprogramma een hardere en betere show weggaf dan de hoofdact.
Mijn voorgevoelens werden helaas bevestigd. Ondanks mijn nog jonge jeugdsentiment voor de band, prikt mijn objectieve razende reporter blik door de show heen. Toegegeven, het begin was erg sterk met Bleeding Mascara, maar de clean vocals van de drummer waren echt waardeloos. Niet omdat hij zijn dag niet had, maar vanwege het feit dat de overdaad aan geluid van de instrumenten de vocals compleet overstemde. Ook de frontman had last om over het geluidsgeweld heen te komen. Her en der kwam het geluid er goed doorheen, maar het was te laat. Het beschuldigende vingertje kan naar de eigen meegebrachte geluidsman worden gericht, maar misschien meer naar de gebrekkige geluidsinstallaties van Atak. Ook bij 36 Crazyfists kwamen de clean vocals lang niet altijd goed naar voren, iets waar de beide bands het enigszins van moeten hebben.
Gelukkig was de show verre van verpest. De 3(!) meegebrachte base drums zorgden voor een aardbeving aan geluid. Niemand in de zaal kon ontsnappen aan het stompende ritme van de drummer. Geweldig. Uiteraard complementeerde het gitaarwerk de rest van de band, en dat weten de gitaristen maar al te goed. Staand op een speaker produceren ze lekkere solo’s waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. ‘All is not lost’, denk ik, als ik de laatste slok van het Duveltje achterover tik. Toch bekruipen gemengde gevoelens mij als ik door de klapdeuren de zaal verlaat. Het ingestudeerde met de hals zwaaien van de gitaren als ze naast elkaar staan vind ik behoorlijk gay. Ook het ellenlange gelul van zowel drummer als zanger over het verkeerd uitspreken van laatstgenoemde achternaam gaat helemaal nergens over. Maak gewoon goede muziek, en houdt je bakkes.
Al met al was het Unearth die de meeste indruk op me achterlaat. 36CF maakt me niet warm of koud, maar de fans genoten er wel van, en daar draait het uiteindelijk om. Atreyu was jammer, mijn hoge verwachtingen konden ze niet waarmaken. Al kan ik ze nu wel van het lijstje schrappen van bands die ik moet zien. Het jeugdsentiment zet zich voort bij het draaien van de CD’s. Live hoeft het voor mij niet meer.
En hoe het is afgelopen met de knappe metal-dames?
Dat, mijn lieve lezers, is een verhaal voor later..
Met een klik sprong het slot van mijn fiets open. Ik zet af met mijn voet, en een zwoel zomerbriesje waait langs mijn gezicht, terwijl ik zachtjes trappend me richting Atak begeef. Nog elke dag ben ik dankbaar dat ik zo dicht bij de stad, en dus Atak, woon. Na nog geen 300 meter zet ik mijn geliefde fiets vast aan het hek, en waan me door de menigte. Blij met mijn nieuwe zonnebril met verdonkerde glazen, zodat ik stiekem de mooie metal-dames kan inspecteren. Het kan door het broeierige weer komen, maar de combinatie van een slank lichaam met mooie tatoeages en een goede muzieksmaak maakt me wild. Dit belooft nog wat voor vanavond.
Aan de kassa bedank ik stilletjes het lieve meisje van de Plato, als het kaartje dankzij de +1 op de gastenlijst onder het raampje door geschoven wordt. Tot nu toe zit alles mee vanavond, hopelijk spelen de bands in dit verlengde. Ik loop naar binnen, bestel een Coronaatje, en wacht geduldig op het begin van de show.
Heerlijke circle pit bij de eerste band, 36 Crazyfists. Een goed begin, ware het niet dat de zaal maar voor de helft gevuld is. Desondanks staan hier diehard fans, die weten hoe er gemoshed moet worden. Dat de muziek daar lang niet altijd even geschikt voor is deert ze niet. Afgezien van een paar strakke breakdowns is Crazyfists weinig boeiend. Vooral de vocals laten het vaak afweten. De stem is meer geschikt voor studio werk, dan voor een zaal. Overigens complimenten voor het drumwerk. Zelfs nu de drummer menig coffeeshop bezocht heeft tijdens zijn verblijf hier in de lage landen, aldus de zanger, zijn de ritmes netjes en snel uitgevoerd. Strakke double pedal moves op goed getimede momenten. Dankzij deze kunsten en het goede gitaarwerk is dit optreden een enigszins oké warm makertje voor het publiek. Niet slecht, maar ik verwacht toch wat beters, zeker op deze nu al perfecte voorzomeravond.
De zaal is gelukkig wat meer gevuld als de crew van Unearth loopt te soundchecken. Ze zouden er goed aan doen om wat muzikaler personeel aan de gitaren te laten zitten, want de test riedeltjes waren behoorlijk kut. Ook al heb ik niets betaald voor de entree, maar je verwacht goeie muziek. Ook tussen shows in. Maar nu loop ik te zeiken. Want fok de tyfus! Die show is goed! Met een geniale intro van Europe's The Final Countdown ramde deze gasten het publiek weg. Een muur van heftige metal wist je vanaf de eerste noot te boeien. De breakdowns waren simpelweg subliem. En de gasten waren gestoord. Waarom spelen op het podium als je ook de merch tafel kan gebruiken om het publiek te vermaken. Dat daarbij een paar biertjes sneuvelden maakt niets uit. Ook het feit dat iemand een groepje minderjarige emo's gebruikt als landing voor een magistrale stage dive is geniaal te noemen. Who cares dat je een paar botten, al dan niet van jezelf, breekt. Deze show is geweldig, en dat is aan alles te zien. Van deze mannen komt er een CD in mijn collectie. Heerlijk. Metal zoals metal bedoeld is. Opzwepend, hard en slopend.
Met trillende handen van opwinding na de afgelopen 45 minuten steek ik een sigaret aan. Dit zijn de momenten waar het om gaat. Een onbekende band zien spelen, en omver geblazen worden door de rauwheid en kracht van de muziek. Entertainment pur sang. Het enige nadeel dat hier aan kleeft, is dat Atreyu als headliner hier overheen moet zien te komen. Dat doet me denken aan de begindagen van AC/DC, waarbij de nagenoeg onbekende band als voorprogramma een hardere en betere show weggaf dan de hoofdact.
Mijn voorgevoelens werden helaas bevestigd. Ondanks mijn nog jonge jeugdsentiment voor de band, prikt mijn objectieve razende reporter blik door de show heen. Toegegeven, het begin was erg sterk met Bleeding Mascara, maar de clean vocals van de drummer waren echt waardeloos. Niet omdat hij zijn dag niet had, maar vanwege het feit dat de overdaad aan geluid van de instrumenten de vocals compleet overstemde. Ook de frontman had last om over het geluidsgeweld heen te komen. Her en der kwam het geluid er goed doorheen, maar het was te laat. Het beschuldigende vingertje kan naar de eigen meegebrachte geluidsman worden gericht, maar misschien meer naar de gebrekkige geluidsinstallaties van Atak. Ook bij 36 Crazyfists kwamen de clean vocals lang niet altijd goed naar voren, iets waar de beide bands het enigszins van moeten hebben.
Gelukkig was de show verre van verpest. De 3(!) meegebrachte base drums zorgden voor een aardbeving aan geluid. Niemand in de zaal kon ontsnappen aan het stompende ritme van de drummer. Geweldig. Uiteraard complementeerde het gitaarwerk de rest van de band, en dat weten de gitaristen maar al te goed. Staand op een speaker produceren ze lekkere solo’s waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. ‘All is not lost’, denk ik, als ik de laatste slok van het Duveltje achterover tik. Toch bekruipen gemengde gevoelens mij als ik door de klapdeuren de zaal verlaat. Het ingestudeerde met de hals zwaaien van de gitaren als ze naast elkaar staan vind ik behoorlijk gay. Ook het ellenlange gelul van zowel drummer als zanger over het verkeerd uitspreken van laatstgenoemde achternaam gaat helemaal nergens over. Maak gewoon goede muziek, en houdt je bakkes.
Al met al was het Unearth die de meeste indruk op me achterlaat. 36CF maakt me niet warm of koud, maar de fans genoten er wel van, en daar draait het uiteindelijk om. Atreyu was jammer, mijn hoge verwachtingen konden ze niet waarmaken. Al kan ik ze nu wel van het lijstje schrappen van bands die ik moet zien. Het jeugdsentiment zet zich voort bij het draaien van de CD’s. Live hoeft het voor mij niet meer.
En hoe het is afgelopen met de knappe metal-dames?
Dat, mijn lieve lezers, is een verhaal voor later..
maandag 14 juni 2010
[Review Show] Kudra Mata & Lamb of God, 10 juni in Metropool, Hengelo
De Metropool is goed bezig. Met namen als Ignite, Anthrax en natuurlijk Lamb of God zet de Hengelose rocktempel zichzelf goed op de kaart. Sinds de opening van dit 2e riante podium in de Twentse regio was het dan ook een kwestie van tijd voordat de grote namen in de scene het oosten van Nederland aan zouden doen. Donderdagavond was de beurt aan Lamb of God, met Kudra Mata als voorprogramma.
Kudra Mata is natuurlijk bekend van het legendarische optreden in Zwolle, ten tijde van het bevrijdingsfestival 2007. De bezetting is sindsdien aangepast want de huidige drummer Tim Kuper heeft de plek ingenomen van Mart, en dat heeft goed uitgepakt. Met alle respect voor de drumkwaliteiten van Mart natuurlijk, hij heeft toch zijn stempel op de unieke sound van Kudra Mata gedrukt. Maar met de huidige leden merk je dat de band een stuk volwassener is geworden. De shows klinken strakker dan voorheen, en met de nieuwe nummers is het duidelijk dat deze kerels klaar zijn voor de volgende stap. Het wachten is op de nieuwe EP, en met deze show zijn ze hopelijk verzekerd van een breder publiek.
Maar op deze warme voorzomer-avond was de stage natuurlijk voor de mannen van Lamb of God, de zogeheten Amerikaanse 'pure-metal' band uit Richmond, Virginia. Kenmerk van deze bebaarde mannen is het strakke, technische gitaarwerk en gevatte teksten, en de eindeloze, energieke tournees over onze aardbol. 5 jaar nadat de band tekende bij het label Epic Records zijn ze er nog steeds, een gegeven dat in deze industrie noemenswaardig genoemd mag worden. En met de komst van het laatste album 'Wrath' is 15 jaar ervaring verwerkt tot misschien wel de meest energieke CD van de 5-koppige band. Kudra Mata heeft als voorprogramma veel overeenkomsten met Lamb of God en is bij deze band van formaat de enige juiste keuze. De metal-liefhebbers uit het hele land verwachte met deze line-up moddervette gitaarriffs, dreunende baspartijen, ruige vocals en zwetende dikke mannen in de pit. En zelfs dat laatste was ruimschoots aanwezig.
Het begon goed toen Kudra Mata het podium betrad. De zaal was al flink vol met de Lamb of God aanhangers uit het hele land, en er waren ook veel bekende gezichten uit het oosten te zien. Sowieso heeft Kudra Mata een vaste aanhang hier in de regio, en dat lijkt zich per show uit te breiden. De sfeer kwam er vanaf het 2e nummer goed in, toen ook de mensen die onbekend waren met de band zagen met hoeveel energie de mannen hun instrumenten bespeelden. Dat werkte aanstekelijk, want al snel gingen de vuisten van het publiek te lucht in. Kudra Mata speelden als vanouds. Energiek, strak en retesnel. En met de enkele nieuwe nummers die ze ten gehore brachten is het duidelijk dat Kudra Mata meer wil, en zeker ook kan.
Nadat de zaal lekker warm gespeeld was, brak het moment van de waarheid aan. Na een snel sigaretje en een nieuw, vers getapt biertje kwam het doek waarvoor de vorige band had gespeeld naar beneden. Het vertoonde een muur van versterkers met in het midden een uitsparing voor het drumstel van de heerschende Chris Adler. Na de gebruikelijke 'it's great to be here' begonnen de mannen aan datgene waar ze goed in zijn: snoeiharde metal maken. En hoe. De loopjes in het gitaarwerk waren niet met het blote oog bij te houden, en het oogde moeiteloos. Wat een helden. En Adler is niet voor niets geroemd om zijn drumwerk. Zijn ritmes waren overduidelijk de ruggengraat van het optreden en de fill'ins waren perfect. Ook de onuitputtelijke vaart van de show in het algemeen was noemenswaardig te noemen. Dik een uur lang ramden de band de strakste metal door de, overigens ontzettend goede, geluidsinstallatie van de Metropool. Zelfs na jaren lang getoured te hebben, bleken de leden nog steeds over het uithoudingsvermogen van een marathonloper te beschikken. Respect. En natuurlijk mag de zang niet vergeten worden. Met zijn unieke throat zorgde Randy voor het laatste radartje in het geheel. En dit complete uurwerk tikte 130 keer per minuut. \\m//
Kudra Mata is natuurlijk bekend van het legendarische optreden in Zwolle, ten tijde van het bevrijdingsfestival 2007. De bezetting is sindsdien aangepast want de huidige drummer Tim Kuper heeft de plek ingenomen van Mart, en dat heeft goed uitgepakt. Met alle respect voor de drumkwaliteiten van Mart natuurlijk, hij heeft toch zijn stempel op de unieke sound van Kudra Mata gedrukt. Maar met de huidige leden merk je dat de band een stuk volwassener is geworden. De shows klinken strakker dan voorheen, en met de nieuwe nummers is het duidelijk dat deze kerels klaar zijn voor de volgende stap. Het wachten is op de nieuwe EP, en met deze show zijn ze hopelijk verzekerd van een breder publiek.
Maar op deze warme voorzomer-avond was de stage natuurlijk voor de mannen van Lamb of God, de zogeheten Amerikaanse 'pure-metal' band uit Richmond, Virginia. Kenmerk van deze bebaarde mannen is het strakke, technische gitaarwerk en gevatte teksten, en de eindeloze, energieke tournees over onze aardbol. 5 jaar nadat de band tekende bij het label Epic Records zijn ze er nog steeds, een gegeven dat in deze industrie noemenswaardig genoemd mag worden. En met de komst van het laatste album 'Wrath' is 15 jaar ervaring verwerkt tot misschien wel de meest energieke CD van de 5-koppige band. Kudra Mata heeft als voorprogramma veel overeenkomsten met Lamb of God en is bij deze band van formaat de enige juiste keuze. De metal-liefhebbers uit het hele land verwachte met deze line-up moddervette gitaarriffs, dreunende baspartijen, ruige vocals en zwetende dikke mannen in de pit. En zelfs dat laatste was ruimschoots aanwezig.
Het begon goed toen Kudra Mata het podium betrad. De zaal was al flink vol met de Lamb of God aanhangers uit het hele land, en er waren ook veel bekende gezichten uit het oosten te zien. Sowieso heeft Kudra Mata een vaste aanhang hier in de regio, en dat lijkt zich per show uit te breiden. De sfeer kwam er vanaf het 2e nummer goed in, toen ook de mensen die onbekend waren met de band zagen met hoeveel energie de mannen hun instrumenten bespeelden. Dat werkte aanstekelijk, want al snel gingen de vuisten van het publiek te lucht in. Kudra Mata speelden als vanouds. Energiek, strak en retesnel. En met de enkele nieuwe nummers die ze ten gehore brachten is het duidelijk dat Kudra Mata meer wil, en zeker ook kan.
Nadat de zaal lekker warm gespeeld was, brak het moment van de waarheid aan. Na een snel sigaretje en een nieuw, vers getapt biertje kwam het doek waarvoor de vorige band had gespeeld naar beneden. Het vertoonde een muur van versterkers met in het midden een uitsparing voor het drumstel van de heerschende Chris Adler. Na de gebruikelijke 'it's great to be here' begonnen de mannen aan datgene waar ze goed in zijn: snoeiharde metal maken. En hoe. De loopjes in het gitaarwerk waren niet met het blote oog bij te houden, en het oogde moeiteloos. Wat een helden. En Adler is niet voor niets geroemd om zijn drumwerk. Zijn ritmes waren overduidelijk de ruggengraat van het optreden en de fill'ins waren perfect. Ook de onuitputtelijke vaart van de show in het algemeen was noemenswaardig te noemen. Dik een uur lang ramden de band de strakste metal door de, overigens ontzettend goede, geluidsinstallatie van de Metropool. Zelfs na jaren lang getoured te hebben, bleken de leden nog steeds over het uithoudingsvermogen van een marathonloper te beschikken. Respect. En natuurlijk mag de zang niet vergeten worden. Met zijn unieke throat zorgde Randy voor het laatste radartje in het geheel. En dit complete uurwerk tikte 130 keer per minuut. \\m//
zondag 6 juni 2010
Lady Gaga Sletjes en Justin Bieber Douchebags...
Simpele zielen met een ongeïnspireerde levensstijl. Dat is de jeugd van tegenwoordig. Kort door de bocht? Een beetje. Zit er een kern van waarheid in? Zeer zeker. Ik neem u mee naar de wonderlijke vorming van onze hedendaagse cultuur.
Laten we beginnen bij de bovenkant. Daar waar cultuur leven krijgt, in een vorm gegoten wordt, en aan de massa wordt gegeven om opgesnoven te worden. De grote bazen. Bedrijven als EMI, SONY, Universal, Viacom en Disney. Organisaties met macht, veel macht. En dat is kut.
Ik zal u vertellen waarom.
Men neme TMF, een popmuziekkanaal dat, net zoals de zender MTV, eigendom is van MTV Networks International. Deze organisatie valt weer onder Viacom, dat als moederbedrijf ook eigenaar is van Nickelodeon, VH1, en van filmmaatschappijen zoals Dreamworks SKG en Paramount Pictures. Grote kans dus, mocht u de TV aanzetten, dat er iets vertoond wordt waarbij Viacom een grote vinger in de pap heeft gehad. En laat de bestuursvoorzitter van Viacom, Sumner Redstone, tevens eigenaar van de CBS Corporation, een preferent aandelenpakket hebben van 71%. Natuurlijk geeft dit hem niet de absolute macht in de organisatie, maar het stemrecht wat samenhangt met dit aanzienlijke aandeel kan het bedrijf wel een specifieke richting oplaten gaan.
Deze man bepaalt met zijn organisatie de muziek, de films en al het andere entertainment waar we zogenaamd verzot op zijn. Onze jeugd kijkt naar het eindproduct van deze mediamagnaat. Onze jeugd groeit op met zijn ideeën. En dat terwijl elke ouder zijn kind een objectieve en brede kijk op de wereld wil meegeven, toch? Blijkbaar niet. Blijkbaar leven we in een maatschappij waarbij we de opvoeding overlaten aan mensen die we niet kennen, mensen die in een ander land leven, mensen zoals Sumner Redstone. Een maatschappij waarbij ouders hun kinderen voor de TV zetten om ze rustig te houden. Een maatschappij waar de TV een te grote rol speelt. En de combinatie van een overdaad aan TV, met de monopolieposities van de mediaconglomeraten zorgt voor de verpesting van de hedendaagse cultuur. Kinderen die alleen bekend zijn met popmuziek, die sprookjes alleen maar kennen van de animatiefilms van Disney, die films kijken met steeds hetzelfde Hollywoodmoraal. Hoelang moet het nog duren voordat elk stukje cultuur wordt bepaald door een select groepje bobo's?
Gelukkig is er ook een deel van de bevolking die nog wel over een kritische blik beschikt. Gelukkig zijn er mensen die wel in staat zijn om voor zichzelf te denken, en voor zichzelf te bepalen wat ze mooie muziek vinden. Er bestaat nog een Hof van Eden, waar de muziek eerlijk is, en rauw. Waarin films nog gemaakt worden met een beperkt budget, waar het gaat om een goed verhaal in plaats van grafische pracht en praal. Waar creativiteit geldt.
En creativiteit is een van de grootste krachten van de mensheid. Creatief zijn zonder dat het je wordt opgelegd door iemand van boven. Wees origineel, en de cultuur vormt zich vanzelf.
– Ruben van Adrichem
"Until they become conscious they will never rebel, and until after they have rebelled they cannot become conscious."
- George Orwell, 1984, Book 1, Chapter 7
Laten we beginnen bij de bovenkant. Daar waar cultuur leven krijgt, in een vorm gegoten wordt, en aan de massa wordt gegeven om opgesnoven te worden. De grote bazen. Bedrijven als EMI, SONY, Universal, Viacom en Disney. Organisaties met macht, veel macht. En dat is kut.
Ik zal u vertellen waarom.
Men neme TMF, een popmuziekkanaal dat, net zoals de zender MTV, eigendom is van MTV Networks International. Deze organisatie valt weer onder Viacom, dat als moederbedrijf ook eigenaar is van Nickelodeon, VH1, en van filmmaatschappijen zoals Dreamworks SKG en Paramount Pictures. Grote kans dus, mocht u de TV aanzetten, dat er iets vertoond wordt waarbij Viacom een grote vinger in de pap heeft gehad. En laat de bestuursvoorzitter van Viacom, Sumner Redstone, tevens eigenaar van de CBS Corporation, een preferent aandelenpakket hebben van 71%. Natuurlijk geeft dit hem niet de absolute macht in de organisatie, maar het stemrecht wat samenhangt met dit aanzienlijke aandeel kan het bedrijf wel een specifieke richting oplaten gaan.
Deze man bepaalt met zijn organisatie de muziek, de films en al het andere entertainment waar we zogenaamd verzot op zijn. Onze jeugd kijkt naar het eindproduct van deze mediamagnaat. Onze jeugd groeit op met zijn ideeën. En dat terwijl elke ouder zijn kind een objectieve en brede kijk op de wereld wil meegeven, toch? Blijkbaar niet. Blijkbaar leven we in een maatschappij waarbij we de opvoeding overlaten aan mensen die we niet kennen, mensen die in een ander land leven, mensen zoals Sumner Redstone. Een maatschappij waarbij ouders hun kinderen voor de TV zetten om ze rustig te houden. Een maatschappij waar de TV een te grote rol speelt. En de combinatie van een overdaad aan TV, met de monopolieposities van de mediaconglomeraten zorgt voor de verpesting van de hedendaagse cultuur. Kinderen die alleen bekend zijn met popmuziek, die sprookjes alleen maar kennen van de animatiefilms van Disney, die films kijken met steeds hetzelfde Hollywoodmoraal. Hoelang moet het nog duren voordat elk stukje cultuur wordt bepaald door een select groepje bobo's?
Gelukkig is er ook een deel van de bevolking die nog wel over een kritische blik beschikt. Gelukkig zijn er mensen die wel in staat zijn om voor zichzelf te denken, en voor zichzelf te bepalen wat ze mooie muziek vinden. Er bestaat nog een Hof van Eden, waar de muziek eerlijk is, en rauw. Waarin films nog gemaakt worden met een beperkt budget, waar het gaat om een goed verhaal in plaats van grafische pracht en praal. Waar creativiteit geldt.
En creativiteit is een van de grootste krachten van de mensheid. Creatief zijn zonder dat het je wordt opgelegd door iemand van boven. Wees origineel, en de cultuur vormt zich vanzelf.
– Ruben van Adrichem
"Until they become conscious they will never rebel, and until after they have rebelled they cannot become conscious."
- George Orwell, 1984, Book 1, Chapter 7
Abonneren op:
Posts (Atom)