Wederom bewijst Poppodium metropool zijn bestaansrecht in de regio. Met de diversiteit aan artiesten laat het podium zien hoe mooi en belangrijk muziek is in het leven van alledag. Guus Meeuwis naast Seasick Steve, Lamb of God naast Anouk. Was die saamhorigheid maar alom vertegenwoordig in de wereld. Nu wil ik niet te filosofisch worden in deze recensie, maar de vergelijking mag gemaakt worden. Want op zaterdag 22 oktober stonden de mannen van As I Lay Dying naast de formatie van Amon Amarth. Beide keiharde Metal bands, met een lichtelijk verschil in subgenre. Metalcore naast Melodic DeathMetal. Een harde, ruige, strakke band naast, nouja, een harde, ruige, strakke band. Een prima ouderwetse Metal avond in Hengelo dus.
De opgewektheid was te zien aan het publiek die avond. Iedereen leek zich te verheugen op een mooie avond van hun favoriete band. Van over heel Nederland kwamen de fans om de grote namen in het echt te aanschouwen. Het blijft elke keer mooi om te zien dat jong naast oud geniet van dezelfde muziek. Amon Amarth draait al een tijdje mee, en heeft in die tijd een trouwe schare fans opgebouwd. Het zelfde geldt voor As I Lay Dying dat, ook al is het een ander genre, prima de hoofd act had kunnen zijn. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik de allereerste, lokale band van de avond niet heb kunnen zien wegens problemen met het openbaar vervoer naar Hengelo. Maar aan de reacties van het publiek was het een prima opwarmer voor Amon Amarth. Zoals een voorprogramma hoort te zijn.
As I Lay Dying betrad het zeer kleine podium om de avond goed af te trappen. Het bizar grote drumstel van Amon Amarth zorgde voor een opstelling van de metalcore band, die ik eigenlijk wel kon waarderen. De drummer van As I Lay Dying stond met zijn apparaat tussen de overige band leden te spelen, en dat bracht zijn bijdrage goed naar voren. Als een bezetene droeg hij hij de band gedurende de hele set. Ondanks wat kleine technische problemen met de gitarist was de show degelijk te noemen, in de positieve zin. Zonder al teveel poespas, bracht de band harde metal ten gehore, met zowel oud als nieuw materiaal. 'The Sound of Truth' zweepte de zaal goed op, om aan het einde van de set 'Nothing Left' van hetzelfde album te spelen. Tussendoor veelal ouder werk, wat voor een goede balans zorgde. Op het eind kwam er zelfs nog een redelijke Wall of Death aan te pas, iets dat het publiek prima kon waarderen als opmaat naar Amon Amarth. Met een strakke, degelijke en professionele houding liet As I Lay Dying het publiek voldaan achter.
Amon Amarth werd ontvangen met luid gejuich, en zowel het publiek als de band had er duidelijk zin in. Geheel volgens de Noorse mythologie waar de band zich graag door laat inspireren, had de frontman Johan Hegg een hoorn aan zijn riem hangen, waar helaas geen godendrank in zat. Hij had het in ieder geval niet nodig gehad om zijn stem te smeren, want wat een grunts kwamen uit zijn strot! Heerlijk rauw. De combinatie in deze band tussen vocals, bruut gitaarweld en slopend drumwerk stemde mij zeer vrolijk. Het kan eigenlijk ook niet anders als je alleen al kijkt naar het drumstel. Drie (!) bass drums en nog veel meer tom's waar de drummer compleet loos op ging. En dat werkte aanstekelijk voor het publiek. Er werd zwaar genoten, door iedereen. Voor deze avond was Amon Amarth onbekend voor mij, maar het moge duidelijk zijn dat ik al die tijd wat gemist heb. Werkelijk 'Guardians of Asgaard'.
Maar om te zeggen dat Amon Amarth de duidelijke hoofdact was zou ik As I Lay Dying te weinig eer aandoen. Het zijn allebei grote namen in hun respectievelijke subgenres, maar verschillen teveel in stijl om elkaars voorprogramma te zijn. Dat gezegd hebben, twee ontzettend goede, grote namen, die voor een geweldige avond hebben gezorgd. Hengelo, en poppodium Metropool mogen trots zijn.
dinsdag 25 oktober 2011
dinsdag 11 oktober 2011
Facebook, revolutionary or just a waste of bandwidth?
Facebook. For some time, it has been in our lives as a way of staying in touch with friends and to socialize. Newspapers, talk shows and baby-boomers tell us that this phenomenon is the most revolutionary social tool of the 21st century. It's on every one's phone or tablet. Work gets delayed because of it, and people tend to miss out on somebody's birthday if they don't have an account. But is it really that revolutionary? Despite a ridiculous large amount of 800.000.000 users, the so called revolution might be in a way other than it's social aspect.
Of course, we can share and post our interests with friends from across the globe. We can look up what events are being held in our hometown, but does that make it a revolutionary social tool? We already did the exact same things before Facebook, it only offers a combined site for these activities. Even if we have this 'portal' for all these social interactions, what is it used for the most?
Often, I find myself browsing on Facebook when I should be studying. I see what my friends are up to, which is nice. I see updates on upcoming movies, games and music I'm interested in, which is also pretty nice. However, this information is probably only ten percent of the messages showing up on the wall. The rest are just pictures of: a) home-made meals, b) Starbucks coffee, or c) people being drunk. Or status updates about, well, nothing. Everybody knows the infamous 'I took a #2, here is a picture, it was a relieve!'. Of course, the last one is pretty hilarious, but does the ability to upload that kind of information make it revolutionary?
There are innovative ways members use Facebook. The recent uprising of students against the government was largely a success because of Facebook. In a matter of moments, a large audience is reached. The same goes for the uprising in the Middle-East. This does not mean however, that Facebook started these collaborations between protesters. It was just a nice, nifty tool to reach a bigger goal. In other words, without Facebook, Twitter would have been used, or E-mail, or paper notes pinned to the wall of the local church. The uprising was just made easier because of Facebook. Still not revolutionary in the way the Ford Model T car was, at the beginning of the 20th century for example.
The revolutionary part of Facebook lies in the fact that it is the perfect tool for marketeers. More specific, it allows for a complete direct marketing approach, something that has been a holy grail for companies. During the rise of the Internet during the 90's, companies saw a potential platform for their advertisement strategy in the form of banners on websites. While it was, and still is, a successful way of advertising, it only benefits products that have a homogeneous target group. That's where Facebook steps in. By 'liking' topics and talking about things that you are interested in, users create a miniature database with their account, so that advertisements on Facebook are personalized to each user. Every action people make on the site are recorded, and used by companies that want to sell you something. This makes the amount of 'clicks' on advertisements a lot higher, and thus more effective.
It is not entirely clear that users of this social network are aware of these underlying business models that make Facebook such a big player. For one, the line between privacy and marketing goals is easily crossed. Especially if people post and share their whole life on-line. Facebook inventor and owner Mark Zuckerberg got a lot of criticism about this way of advertising, for it violated the privacy of its users. This might be a bit exaggerated, for the fact that people choose to make an account on Facebook, and are themselves responsible for what they do with it. Interests and personal information are two different things, and should be posted accordingly. Awareness is key. A great person once said about Facebook: If you’re not paying for it, you’re not the customer. You’re the product being sold.
I would like to conclude this story with my personal thoughts about Facebook. For starters, it is awesome. The world just keeps becoming smaller and smaller. Information reaches us more quicker, and in greater quantities. We can explore and learn about personal interests and share them with friends. Just keep in the back of your mind that this is a business model, and we are the product that is being sold. We have been given a great tool which is, sadly, often abused with nonsense. So, use Facebook wise. Try to make this digital world a better place. Engage in discussions about awesome stuff, add something positive.
Because most of all, we don't want to see pictures of you being drunk. And I'm not interested in the fact if somebody is left or right handed. Or that he thinks Grolsch is better than Heineken, or that FC Twente will become the national champion instead of Ajax, or that somebody's birthday is in the first 10 days of a month, or what kind of browser you are using, or if Facebook has more guys than girls. You get the point.
And especially, I'm really not interested in a picture of your #2. For all you know, you could be de-friended. And you wouldn't want to post those pictures on any wall in real life.
Of course, we can share and post our interests with friends from across the globe. We can look up what events are being held in our hometown, but does that make it a revolutionary social tool? We already did the exact same things before Facebook, it only offers a combined site for these activities. Even if we have this 'portal' for all these social interactions, what is it used for the most?
Often, I find myself browsing on Facebook when I should be studying. I see what my friends are up to, which is nice. I see updates on upcoming movies, games and music I'm interested in, which is also pretty nice. However, this information is probably only ten percent of the messages showing up on the wall. The rest are just pictures of: a) home-made meals, b) Starbucks coffee, or c) people being drunk. Or status updates about, well, nothing. Everybody knows the infamous 'I took a #2, here is a picture, it was a relieve!'. Of course, the last one is pretty hilarious, but does the ability to upload that kind of information make it revolutionary?
There are innovative ways members use Facebook. The recent uprising of students against the government was largely a success because of Facebook. In a matter of moments, a large audience is reached. The same goes for the uprising in the Middle-East. This does not mean however, that Facebook started these collaborations between protesters. It was just a nice, nifty tool to reach a bigger goal. In other words, without Facebook, Twitter would have been used, or E-mail, or paper notes pinned to the wall of the local church. The uprising was just made easier because of Facebook. Still not revolutionary in the way the Ford Model T car was, at the beginning of the 20th century for example.
The revolutionary part of Facebook lies in the fact that it is the perfect tool for marketeers. More specific, it allows for a complete direct marketing approach, something that has been a holy grail for companies. During the rise of the Internet during the 90's, companies saw a potential platform for their advertisement strategy in the form of banners on websites. While it was, and still is, a successful way of advertising, it only benefits products that have a homogeneous target group. That's where Facebook steps in. By 'liking' topics and talking about things that you are interested in, users create a miniature database with their account, so that advertisements on Facebook are personalized to each user. Every action people make on the site are recorded, and used by companies that want to sell you something. This makes the amount of 'clicks' on advertisements a lot higher, and thus more effective.
It is not entirely clear that users of this social network are aware of these underlying business models that make Facebook such a big player. For one, the line between privacy and marketing goals is easily crossed. Especially if people post and share their whole life on-line. Facebook inventor and owner Mark Zuckerberg got a lot of criticism about this way of advertising, for it violated the privacy of its users. This might be a bit exaggerated, for the fact that people choose to make an account on Facebook, and are themselves responsible for what they do with it. Interests and personal information are two different things, and should be posted accordingly. Awareness is key. A great person once said about Facebook: If you’re not paying for it, you’re not the customer. You’re the product being sold.
I would like to conclude this story with my personal thoughts about Facebook. For starters, it is awesome. The world just keeps becoming smaller and smaller. Information reaches us more quicker, and in greater quantities. We can explore and learn about personal interests and share them with friends. Just keep in the back of your mind that this is a business model, and we are the product that is being sold. We have been given a great tool which is, sadly, often abused with nonsense. So, use Facebook wise. Try to make this digital world a better place. Engage in discussions about awesome stuff, add something positive.
Because most of all, we don't want to see pictures of you being drunk. And I'm not interested in the fact if somebody is left or right handed. Or that he thinks Grolsch is better than Heineken, or that FC Twente will become the national champion instead of Ajax, or that somebody's birthday is in the first 10 days of a month, or what kind of browser you are using, or if Facebook has more guys than girls. You get the point.
And especially, I'm really not interested in a picture of your #2. For all you know, you could be de-friended. And you wouldn't want to post those pictures on any wall in real life.
vrijdag 16 september 2011
Being a freshmen
'Come on! I'm late for my first class, have you seen my shirt..?', Jack said, while downing his last sip of coffee. His head was pounding, and vaguely he remembered the evening before. After only being in Enschede for over a week now, he had seen more parties, drank more alcohol and met more new friends than in his years before. 'Is this the shirt you were looking for?' a sweet, sexy voice came from behind him. Turning his head, Jack saw a gorgeous girl, only covered by his shirt, with a naughty look on her face. Looking at his watch, Jack returned the smile and walked up to her.
Thirty minutes later, Jack was running, tucking in his shirt while entering the college hall, only to discover that the lecture was in full progress. 'Please, take a seat. I'll make an exception for now, because you are a freshmen, however, be on time for the next lecture or stay at home', the teacher said. With his cheeks turning red, Jack took his seat, tried to make some notes and wondered how he would uphold this ridiculous pace of life, called studying. This week, he had two more classes, seminars, tippling evenings with his new society. Plus they even asked him to write columns for the local magazine of his student union. Where would he get the time? And after that, how would he be able to maintain the relationship with his new girlfriend?
After class, Jack picked up his bike and drove back to his dorm room. While the fresh air blowing through his hair he suddenly remembered the old comfortable life and the harsh reality of being a university student.
A lot had changed since high school. Now, the teachers do not care if you attended class or sleep in. They do not care if you make your homework. A number, a lone student amidst the ten thousand other ones. It's part of the learning experience at any university, they told him. Figure things out on your own, with little or no help from anyone. It should make you more mature, less dependent. The only thing that had not changed, was his mother, constantly asking him how he was doing and if he changed his underwear every day. She was still the caring mother as always, but Jack did not listen. It was all the responsibility of Jack now, as a student. He had to learn this over time. At first, it was difficult, missing classes because of the late night drinking during week days. Or other activities that did not had anything to do with college, such as the initiation process of his student fraternity. But after a while, Jack started to get the hang of it, figuring out the balance.
The next months, his life was a roller coaster. New faces, new parties, unearthly sleeping times and some good lectures where he actually learned something. After putting in a lot of hard work, Jack received his first grade and remembered the words of his mentor during the introduction. Smiling, Jack looked forward to the next four years.
Laboris gloria Ludi
Work hard, play hard.
Thirty minutes later, Jack was running, tucking in his shirt while entering the college hall, only to discover that the lecture was in full progress. 'Please, take a seat. I'll make an exception for now, because you are a freshmen, however, be on time for the next lecture or stay at home', the teacher said. With his cheeks turning red, Jack took his seat, tried to make some notes and wondered how he would uphold this ridiculous pace of life, called studying. This week, he had two more classes, seminars, tippling evenings with his new society. Plus they even asked him to write columns for the local magazine of his student union. Where would he get the time? And after that, how would he be able to maintain the relationship with his new girlfriend?
After class, Jack picked up his bike and drove back to his dorm room. While the fresh air blowing through his hair he suddenly remembered the old comfortable life and the harsh reality of being a university student.
A lot had changed since high school. Now, the teachers do not care if you attended class or sleep in. They do not care if you make your homework. A number, a lone student amidst the ten thousand other ones. It's part of the learning experience at any university, they told him. Figure things out on your own, with little or no help from anyone. It should make you more mature, less dependent. The only thing that had not changed, was his mother, constantly asking him how he was doing and if he changed his underwear every day. She was still the caring mother as always, but Jack did not listen. It was all the responsibility of Jack now, as a student. He had to learn this over time. At first, it was difficult, missing classes because of the late night drinking during week days. Or other activities that did not had anything to do with college, such as the initiation process of his student fraternity. But after a while, Jack started to get the hang of it, figuring out the balance.
The next months, his life was a roller coaster. New faces, new parties, unearthly sleeping times and some good lectures where he actually learned something. After putting in a lot of hard work, Jack received his first grade and remembered the words of his mentor during the introduction. Smiling, Jack looked forward to the next four years.
Laboris gloria Ludi
Work hard, play hard.
maandag 4 juli 2011
Godin van de zomer...
Zwoel.
Het woord dat die bewuste zomeravond het best omschrijft. De temperatuur lag die hele dag al hoog, haast ondraaglijk. Annabel bungelde met haar ontblote benen over de rand van de kade. Door de ondergaande zon was het uitzicht over de rivier geweldig, en de verkoeling waar ze naar smachtte kreeg ze. Haar sigaret stak tussen haar lange vingers, half opgebrand.
Ze genoot van dit uitzicht, de lage zon die afscheid nam van haar stad, om in een ander land op te komen en de mensen aldaar te verwarmen.
Nu de zon haast onder ging, stak er een licht briesje op. Een korte rilling ging door haar lichaam. Het enige wat ze droeg was het vrolijke zomerjurkje waar ze al een tijd haar oog op had, maar vandaag pas had gekocht. Waarom ze het niet eerder had meegenomen verbaasde Annabel, het stond haar immers ontzettend goed. Zonder arrogantie kon ze toegeven dat ze een prachtig lichaam had. Haar taille was goed gevormd, maar niet breed. Volle borsten, maar niet overdreven groot. Donker haar met krullen, en een lief, jong gezicht. Ja, ze lag goed in de markt, al was het een tijd geleden. De laatste maanden waren niet de meest prettige voor haar geweest. Ze vond dat, naast haar nieuwe aankoop van die dag, ze ook een beetje mannelijk aandacht had verdient vandaag. Met deze gedachte drukte Annabel haar sigaret uit, streek haar jurkje zorgvuldig glad, en zocht naar haar fietssleutels, toen ze hem zag.
Pedro was aan het sleutelen aan zijn brommer toen hij haar op zich af zag komen lopen. Hij herkende de dame van zijn opleiding, maar had nooit met haar gepraat. Hij wist wel dat hij haar ontzettend mooi vond. En mysterieus, waar Pedro graag over fantaseerde. Ze stelde zichzelf voor als Annabel, een naam die perfect paste in de fantasieën van Pedro. Ze kletsten over koetjes en kalfjes, gewoonlijk iets waar Pedro een hekel aan had, maar dat deerde hem niet. Hij had alleen oog voor deze godin, met haar mooie lippen, die lieve glimlach als ze haar vinger om een krul van haar prachtige haar draaide. Hij vroeg of ze zin had om een ritje te maken op zijn brommer.
Haar armen waren om het gespierde lichaam van Pedro geklemd. Zijn blonde haren wapperden sierlijk in de wind. Hij had er op gestaan dat ze de helm op zou doen, vanwege de veiligheid. Deze hoffelijkheid was Annabel niet gewend, en ze hield hem net iets steviger om zijn middel vast dan nodig was. De warmte van zijn lichaam gaf af aan Annabel, die zichtbaar genoot van het ritje. Ze voelde zich onoverwinnelijk in het avondrood, rijdend over afgelegen weggetjes door de natuur. Waar ze heen gingen wist ze niet, en interesseerde haar niet. Ze leefde in het moment, achterop de brommer van Pedro. Dit moment mocht eeuwig duren.
Na een poos verminderde Pedro vaart. Ze waren langs plekken gereden waar Annabel nog nooit was geweest. Hij stopte naast een bos, stapte af, tilde haar van de brommer en nam haar hand. Ze liet zich gewillig meevoeren, nieuwsgierig naar de bestemming. Ze liepen door het bos voor een paar minuten, voordat ze op een haast betoverende open plek aankwamen. Vol verwondering keek Annabel om haar heen, maakte een rondje alvorens recht in de groene ogen van Pedro te kijken. Hij glimlachte, maakte het bandje van haar helm los die ze nog steeds op had, gooide hem zonder te kijken achter hem neer, en met zijn hand pakte hij zachtjes haar kin, richting zijn gezicht. Ze zoenden.
De volgende ochtend werd Annabel wakker. Ze lag op haar rug, in het gras. Naast haar lag Pedro te slapen, ontbloot bovenlichaam, een arm om haar heen. De zon kwam inmiddels op en
scheen met een warme gloed op het gezicht van Annabel. Ze stond op, voorzichtig, zonder Pedro te wekken, streek haar jurkje glad, viste de sleutels uit zijn zak, en reed weg op zijn brommer.
Het woord dat die bewuste zomeravond het best omschrijft. De temperatuur lag die hele dag al hoog, haast ondraaglijk. Annabel bungelde met haar ontblote benen over de rand van de kade. Door de ondergaande zon was het uitzicht over de rivier geweldig, en de verkoeling waar ze naar smachtte kreeg ze. Haar sigaret stak tussen haar lange vingers, half opgebrand.
Ze genoot van dit uitzicht, de lage zon die afscheid nam van haar stad, om in een ander land op te komen en de mensen aldaar te verwarmen.
Nu de zon haast onder ging, stak er een licht briesje op. Een korte rilling ging door haar lichaam. Het enige wat ze droeg was het vrolijke zomerjurkje waar ze al een tijd haar oog op had, maar vandaag pas had gekocht. Waarom ze het niet eerder had meegenomen verbaasde Annabel, het stond haar immers ontzettend goed. Zonder arrogantie kon ze toegeven dat ze een prachtig lichaam had. Haar taille was goed gevormd, maar niet breed. Volle borsten, maar niet overdreven groot. Donker haar met krullen, en een lief, jong gezicht. Ja, ze lag goed in de markt, al was het een tijd geleden. De laatste maanden waren niet de meest prettige voor haar geweest. Ze vond dat, naast haar nieuwe aankoop van die dag, ze ook een beetje mannelijk aandacht had verdient vandaag. Met deze gedachte drukte Annabel haar sigaret uit, streek haar jurkje zorgvuldig glad, en zocht naar haar fietssleutels, toen ze hem zag.
Pedro was aan het sleutelen aan zijn brommer toen hij haar op zich af zag komen lopen. Hij herkende de dame van zijn opleiding, maar had nooit met haar gepraat. Hij wist wel dat hij haar ontzettend mooi vond. En mysterieus, waar Pedro graag over fantaseerde. Ze stelde zichzelf voor als Annabel, een naam die perfect paste in de fantasieën van Pedro. Ze kletsten over koetjes en kalfjes, gewoonlijk iets waar Pedro een hekel aan had, maar dat deerde hem niet. Hij had alleen oog voor deze godin, met haar mooie lippen, die lieve glimlach als ze haar vinger om een krul van haar prachtige haar draaide. Hij vroeg of ze zin had om een ritje te maken op zijn brommer.
Haar armen waren om het gespierde lichaam van Pedro geklemd. Zijn blonde haren wapperden sierlijk in de wind. Hij had er op gestaan dat ze de helm op zou doen, vanwege de veiligheid. Deze hoffelijkheid was Annabel niet gewend, en ze hield hem net iets steviger om zijn middel vast dan nodig was. De warmte van zijn lichaam gaf af aan Annabel, die zichtbaar genoot van het ritje. Ze voelde zich onoverwinnelijk in het avondrood, rijdend over afgelegen weggetjes door de natuur. Waar ze heen gingen wist ze niet, en interesseerde haar niet. Ze leefde in het moment, achterop de brommer van Pedro. Dit moment mocht eeuwig duren.
Na een poos verminderde Pedro vaart. Ze waren langs plekken gereden waar Annabel nog nooit was geweest. Hij stopte naast een bos, stapte af, tilde haar van de brommer en nam haar hand. Ze liet zich gewillig meevoeren, nieuwsgierig naar de bestemming. Ze liepen door het bos voor een paar minuten, voordat ze op een haast betoverende open plek aankwamen. Vol verwondering keek Annabel om haar heen, maakte een rondje alvorens recht in de groene ogen van Pedro te kijken. Hij glimlachte, maakte het bandje van haar helm los die ze nog steeds op had, gooide hem zonder te kijken achter hem neer, en met zijn hand pakte hij zachtjes haar kin, richting zijn gezicht. Ze zoenden.
De volgende ochtend werd Annabel wakker. Ze lag op haar rug, in het gras. Naast haar lag Pedro te slapen, ontbloot bovenlichaam, een arm om haar heen. De zon kwam inmiddels op en
scheen met een warme gloed op het gezicht van Annabel. Ze stond op, voorzichtig, zonder Pedro te wekken, streek haar jurkje glad, viste de sleutels uit zijn zak, en reed weg op zijn brommer.
donderdag 21 april 2011
St. Petersburg, Rusland. Dag 5
Dat onze bonte groep van studenten het ook leuk kan hebben zonder dat ze zichzelf vol zuipen met goedkoop Russisch bier, liet zich deze ochtend blijken. Aangezien we om 9 uur al verwacht werden bij Heineken Rusland stond de wekker op half 7, en was er helemaal niemand St. Petersburg ingegaan. Bijkomend voordeel hiervan was dat de JFK, a.ka. Jesper Fokking Korten, a.k.a. Jesper de Fokking Kotser gelukkig niet zijn naam had waargemaakt, de brokkelkoning als hij is. De Georgische Beef Stroganoff bleef gelukkig binnen. Toch was het tijdstip van opstaan voor velen, ondanks ondermaats alcoholgebruik, veel te vroeg, en trok menig student het erg slecht. Chagrijnige, zeurende hoofden domineerden de gang.
Zogezegd begaf de bonte stoet in vol ornaat richting de bus, alwaar de buschauffeur zijn laatste dollemans rit mocht uitvoeren. Ik wenste van harte dat hij een vol pakje sigaretten bij zich had, aangezien dit de valuta of choice is voor het tot op het bot corrupte politie apparaat van Rusland. Gelukkig stond het geluid van de on-board geluidsinstallatie lekker hard, zodat de Quickscan van de dag door iedereen gehoord kon worden. Met een stortvloed aan informatie brachten Danny en Jeroen iedereen op de hoogte van de situatie bij Heineken Rusland, al leek het af en toe verdacht veel op een telegram. Ik citeer:
Heineken 66.000 employees... Euuuuuuhm... 3800 in Rusland... Euuuuhm... Omzet van 16,1 miljard... Euuuuuhm...Groeicijfer omzet ten opzicht van vorig jaar 41%... Euuuhm..
Maar zonder dollen, ware het niet vanwege het feit dat Martijn en Jan heerschden met hun Quickscan van woensdag [''Boskalis verleent service voor dingen.. suuuuuuuuure''], was dit een van de betere informatieve Quickscans van de week. Vanwege het feit dat de buschauffeur iets te fanatiek naar de bestemming was gereden, en 50 minuten had bespaard, besloot de commissie om zich opeens even autoritair te gedragen met betrekking tot de manier van interviewen, door iedere groep apart te nemen achterin de bus. In een aantal gevallen zeker gerechtvaardigd, maar lang niet altijd. Sowieso een beetje vreemd om bij het een-na-laatste bedrijfsbezoek opeens uit te gaan leggen hoe de interviews dienen te verlopen terwijl er al 5 zijn voorgegaan. Maar whatever...!
Bij Heineken Rusland werden we wederom warm onthaald. Helaas niet met gebakjes en frisdrank, maar wel door de appetijtelijke Christina, P.A. van Maria, Human Resource Director. Na een verkleedpartij waarbij het Carnaval in Brabant op een kinderfeestje lijkt, begaf de groep zich volledig uitgedost in oranje hesjes, brillen, en volgens-de-laatste-Russische-mode-veiligheidsschoenen richting de brouwerij voor een rondleiding. Blijkbaar wist de supply-chain manager niet dat we uit het schone Twente kwamen, want elke onderdeel van het productieproces werd keihard ge-0wnt door Grolsch. Maar dat wist hij gelukkig niet. Uit beleefdheid bleven we aandacht luisteren.
Na het verplichte rondje lopende band/stickers voor flesjes/gistende meuk bekijken kwamen we in de algemene vergaderkamer aan, alwaar Maria klaarstond om informatie over Heineken Rusland in het tempo van een doorgeladen AK-47 door te geven. Dat was toch iets teveel van het goede voor de half slapende studenten. Toch was het praatje van Maria, en haar voltallig HRM-team zeer handig voor onze onderwerpen, en hadden we binnen no-time de informatie die we nodig hadden. Helaas geen proeverij aan het eind, terwijl er toch genoeg klaarstond voor een zogeheten product confrontatie. Sowieso is Heineken te smerig voor woorden, en drinken ik liever het leidingwater van St. Petersburg, dus dat gaf niet zoveel. Maar toch scoorde ze punten door het vergeten jasje van Tamara later in de middag terug te brengen bij ons hostel. Dat dan weer wel. Bedankt, persoonlijke assistent!
Nadat, onder een daverend applaus, we afscheid hadden genomen van onze trouwe buschauffeur, kregen we een uur de tijd om ons om te kleden voor de Hermitage, het kunstcentrum van St. Petersburg. De planning was om rond 2 uur te verzamelen voor het prachtige gebouw waar onder andere Nederlandse grootmeesters hingen zoals Rembrandt van Rijn en Pieter Breugel. Helaas was deze opsnuiving van cultureel erfgoed niet aan iedereen besteed, en hadden sommige rechtse, kortzichtige rakkers oogkleppen voor. Helaas, ze hebben daarmee een super toffe mummie gemist.
Jammer genoeg konden onze Danny en Martin de knuffel van een Russische mannenliefhebber niet ontwijken, met als gevolg dat hun bips grondig gefouilleerd werd, waarna het toegangspasje van Danny's Hostel werd ontvreemd. Waarschijnlijk was de Russische mannenbatser zo onder de indruk van de stevigheid van de billetjes van dit duo, dat hij pardoes zijn buit in een hoekje achterliet om deze ervaring ergens te verwerken. Het overbodige ''I'm from Holland! Where to fuck you from, eeuh!?'' van onze Ruel mocht niet baten. De dader was inmiddels gevlogen.
Buiten deze ervaring om was de Hermitage simpelweg indrukwekkend te noemen. Een reis door de eeuwen heen leek het haast. Van het ouwe Egypte naar het welvarende Athene, langs het mythologische Rome, tot aan de Gouden Eeuw met de Nederlandsche Meesters. Prachtig.
Om 6 uur, het afgesproken tijdstip waarop we met de commissie zouden afspreken om ergens te gaan eten, waren ze er nog steeds niet, en besloten we om ons eigen plan te trekken. Restaurant 'Telpo' was de plek voor ons avond eten, en was heerlijk. Beste diner van de week. Hulde.
De duif die poepte op het hoofd van Jeroen die de weg kwijt was op de terugweg, was een perfecte komische noot als afsluiter voor dit verslag. Ten tijde van schrijven is een gedeelte van de groep trouwens nog niet terug in het hostel, maar de Titty-bar zal waarschijnlijk een goede omzet draaien.
Zogezegd begaf de bonte stoet in vol ornaat richting de bus, alwaar de buschauffeur zijn laatste dollemans rit mocht uitvoeren. Ik wenste van harte dat hij een vol pakje sigaretten bij zich had, aangezien dit de valuta of choice is voor het tot op het bot corrupte politie apparaat van Rusland. Gelukkig stond het geluid van de on-board geluidsinstallatie lekker hard, zodat de Quickscan van de dag door iedereen gehoord kon worden. Met een stortvloed aan informatie brachten Danny en Jeroen iedereen op de hoogte van de situatie bij Heineken Rusland, al leek het af en toe verdacht veel op een telegram. Ik citeer:
Heineken 66.000 employees... Euuuuuuhm... 3800 in Rusland... Euuuuhm... Omzet van 16,1 miljard... Euuuuuhm...Groeicijfer omzet ten opzicht van vorig jaar 41%... Euuuhm..
Maar zonder dollen, ware het niet vanwege het feit dat Martijn en Jan heerschden met hun Quickscan van woensdag [''Boskalis verleent service voor dingen.. suuuuuuuuure''], was dit een van de betere informatieve Quickscans van de week. Vanwege het feit dat de buschauffeur iets te fanatiek naar de bestemming was gereden, en 50 minuten had bespaard, besloot de commissie om zich opeens even autoritair te gedragen met betrekking tot de manier van interviewen, door iedere groep apart te nemen achterin de bus. In een aantal gevallen zeker gerechtvaardigd, maar lang niet altijd. Sowieso een beetje vreemd om bij het een-na-laatste bedrijfsbezoek opeens uit te gaan leggen hoe de interviews dienen te verlopen terwijl er al 5 zijn voorgegaan. Maar whatever...!
Bij Heineken Rusland werden we wederom warm onthaald. Helaas niet met gebakjes en frisdrank, maar wel door de appetijtelijke Christina, P.A. van Maria, Human Resource Director. Na een verkleedpartij waarbij het Carnaval in Brabant op een kinderfeestje lijkt, begaf de groep zich volledig uitgedost in oranje hesjes, brillen, en volgens-de-laatste-Russische-mode-veiligheidsschoenen richting de brouwerij voor een rondleiding. Blijkbaar wist de supply-chain manager niet dat we uit het schone Twente kwamen, want elke onderdeel van het productieproces werd keihard ge-0wnt door Grolsch. Maar dat wist hij gelukkig niet. Uit beleefdheid bleven we aandacht luisteren.
Na het verplichte rondje lopende band/stickers voor flesjes/gistende meuk bekijken kwamen we in de algemene vergaderkamer aan, alwaar Maria klaarstond om informatie over Heineken Rusland in het tempo van een doorgeladen AK-47 door te geven. Dat was toch iets teveel van het goede voor de half slapende studenten. Toch was het praatje van Maria, en haar voltallig HRM-team zeer handig voor onze onderwerpen, en hadden we binnen no-time de informatie die we nodig hadden. Helaas geen proeverij aan het eind, terwijl er toch genoeg klaarstond voor een zogeheten product confrontatie. Sowieso is Heineken te smerig voor woorden, en drinken ik liever het leidingwater van St. Petersburg, dus dat gaf niet zoveel. Maar toch scoorde ze punten door het vergeten jasje van Tamara later in de middag terug te brengen bij ons hostel. Dat dan weer wel. Bedankt, persoonlijke assistent!
Nadat, onder een daverend applaus, we afscheid hadden genomen van onze trouwe buschauffeur, kregen we een uur de tijd om ons om te kleden voor de Hermitage, het kunstcentrum van St. Petersburg. De planning was om rond 2 uur te verzamelen voor het prachtige gebouw waar onder andere Nederlandse grootmeesters hingen zoals Rembrandt van Rijn en Pieter Breugel. Helaas was deze opsnuiving van cultureel erfgoed niet aan iedereen besteed, en hadden sommige rechtse, kortzichtige rakkers oogkleppen voor. Helaas, ze hebben daarmee een super toffe mummie gemist.
Jammer genoeg konden onze Danny en Martin de knuffel van een Russische mannenliefhebber niet ontwijken, met als gevolg dat hun bips grondig gefouilleerd werd, waarna het toegangspasje van Danny's Hostel werd ontvreemd. Waarschijnlijk was de Russische mannenbatser zo onder de indruk van de stevigheid van de billetjes van dit duo, dat hij pardoes zijn buit in een hoekje achterliet om deze ervaring ergens te verwerken. Het overbodige ''I'm from Holland! Where to fuck you from, eeuh!?'' van onze Ruel mocht niet baten. De dader was inmiddels gevlogen.
Buiten deze ervaring om was de Hermitage simpelweg indrukwekkend te noemen. Een reis door de eeuwen heen leek het haast. Van het ouwe Egypte naar het welvarende Athene, langs het mythologische Rome, tot aan de Gouden Eeuw met de Nederlandsche Meesters. Prachtig.
Om 6 uur, het afgesproken tijdstip waarop we met de commissie zouden afspreken om ergens te gaan eten, waren ze er nog steeds niet, en besloten we om ons eigen plan te trekken. Restaurant 'Telpo' was de plek voor ons avond eten, en was heerlijk. Beste diner van de week. Hulde.
De duif die poepte op het hoofd van Jeroen die de weg kwijt was op de terugweg, was een perfecte komische noot als afsluiter voor dit verslag. Ten tijde van schrijven is een gedeelte van de groep trouwens nog niet terug in het hostel, maar de Titty-bar zal waarschijnlijk een goede omzet draaien.
dinsdag 19 april 2011
St. Petersburg, Rusland. Dag 2
Dat de voltallige groep aangekleed en al klaarstond voor de dagopening mag een wonder genoemd worden. Op een misschien wel typisch Twentsche manier had een groot gedeelte van de formatie de avond en nacht ervoor St. Petersburg onveilig gemaakt. 17 april zal voortaan voor angst in de harten van de Russen zorgen, en onttroond hiermee 20 april. Ze hebben het geweten. Toch stonden de lallende, brallende, roebel- en creditcard wapperende studenten aan het begin van een nieuwe dag stuk voor stuk strak in het pak, ietwat glazig uit hun ogen kijkend, de introductie van de te bezoeken bedrijven aan te horen. Sommige nog moeilijk kauwend op brood van Russische makelij. Heerlijk communistisch belegd door Daan. Verandering van spijs doet eten zegt men, maar helaas niet in de voormalig USSR.
Toch werd er instemmend geknikt na de zoveelste 'buddy-check', en liep de gehele entourage, sommige sjokkend, richting Nuffic, gesitueerd in een door Twentenaren gebouwde kerk aan de 'Nova Prospect'. Nuffic, de organisatie die voor een internationale samenwerking in hoger onderwijs zorgt ontving ons met open armen, en met een gedekte tafel met koffie, thee en heerlijk on-Nederlandse gebakjes. Schijnt iets Russisch te zijn. Voor een brak gezelschap was de presentatie en de daarop volgende vragen sessie van een opvallend hoog niveau. Representeer de Universiteit was er bij ons ingestampt. Russian style. Naderhand een rondleiding door de kerk waarbij een expositie in de centrale ruimte perfect tot zijn recht kwam door het Romeinse koepeldak. Sowieso zijn de bouwstijlen in St. Petersburg regelrecht gejat van het oude Rome, al geeft dat niets, de grootsheid en het bombastische maken veel indruk.
Al hebben sommige leden van de groep meer aandacht voor hele andere Russische makelij, paraderend door de Nova Prospect in korte rokjes met veel te grote zonnebrillen. Voor onze trouwe buschauffeur Dimitri leek het de alledaagse gang van zaken te zijn, al wachtend voor zijn bus met een grimmig gezicht dat overduidelijk communistisch Rusland verkiest boven het verwesterd, hedendaagse Rusland. Volgende bestemming: AAA Movers, een verhuisbedrijf opgezet door een Nederlandse expat. 'Buddy-check' nummer 2 doorstaan, en op weg naar onbekende oorden. Voor het eerst zagen we het Rusland dat we, in onze vooroordelen, herkende. Klaarblijkelijk verlaten flats, dorre bomen, zware industrie, met sporadisch een langzaam voortbewegende oud Baboesjka vrouwtje. De strak blauwe, voor Rusland unieke, lucht maakte geheel toepasselijk plaats voor een grijze wolkendeken. Heel even reed de chauffeur een verkeerde straat in, maar in Rusland los je dat op door op de rechter rijbaan achteruit terug te rijden. Wat een baas.
Uiteindelijk arriveerden we op het industrie terrein waar het verhuisbedrijf van Norbert Gooren, ondernemer in hart en nieren, zich had gevestigd. Wederom een ontzettend warme ontvangst met een gedekte tafel vol frisdrank en lekkernijen. Dat mag gewoonte worden. Blijkt dan ook dat Norbert het magazijn deelt met automonteurs, van elkaar gescheiden door een kleine wand. Only in Russia. De groep werd opgedeeld vanwege de kleinschaligheid van de organisatie, waarbij de ene helft vragen kon stellen aan Norbert, en de andere groep aan zijn vrouw Sabina, die ook werkzaam is in de organisatie. Het HRM-thema Reward Management was nog niet eerder zo dubbelzinnig. Toch waren de vragen kritisch en scherp, en werden allemaal beantwoord door de onvermoeibare eigenaar. Ook het Engels taalgebruik van Sabina was een verademing, gezien het feit dat maar 4% van de Russische bevolking deze taal beheerst. Het is dat de tijd voorbij was, en Dimitri naar huis wilde, anders had Norbert nog urenlang kunnen kletsen, en hadden we dat graag aangehoord. Leuke ondernemer, met een apart, interessant bedrijf maakte van deze eerste dag van bedrijfs bezoeken memorabel.
Maar lieve lezers, de dag was nog niet voorbij, en het zou alleen nog maar memorabeler worden. In het kort:
Dimitri wordt boos op de Russische KGB die hem verbied een straat in te rijden. Liever hij dan ik.
Dimitri rijdt alsnog de straat in, wordt aangehouden, koopt vervolgens de aanklacht tegen hem af door een diender een (1!) sigaret toe te schuiven.
Eten in een restaurant dat gewoon koud was. Wordt je niet vrolijk van.
Eten dat pas nadat de rest van de tafel gegeten heeft wordt gebracht. Wel warm, dat dan wel.
Vervolgens verwacht het personeel dat er 10% fooi gegeven gaat worden. Huh, voor welke dienst dan?
Achteraf horen dat het tafeltje naast je met medestudenten heeft lopen genieten van typische Russische gerechten, dat wel gewoon goed en warm was.
Thuiskomen in het hostel en erachter komen dat het water is afgesloten. 24 stinkende studenten is het gevolg.
Om 3.45 in de nacht Joost wakker maken en laten geloven dat de bus over 15 minuten vertrekt. Nog nooit iemand zo snel zijn pak aan zien trekken. En die arme jongen lag zo lekker te slapen.
Al met al, een zeer geslaagde dag waarbij serieuze zaken afgewisseld werden met een vrolijke noot. Hulde voor de commissie die er hard voor werkt om ons, naast intellectuele zaken, een mooie tijd te bezorgen.
Alleen was dat brood echt niet weg te krijgen.
Toch werd er instemmend geknikt na de zoveelste 'buddy-check', en liep de gehele entourage, sommige sjokkend, richting Nuffic, gesitueerd in een door Twentenaren gebouwde kerk aan de 'Nova Prospect'. Nuffic, de organisatie die voor een internationale samenwerking in hoger onderwijs zorgt ontving ons met open armen, en met een gedekte tafel met koffie, thee en heerlijk on-Nederlandse gebakjes. Schijnt iets Russisch te zijn. Voor een brak gezelschap was de presentatie en de daarop volgende vragen sessie van een opvallend hoog niveau. Representeer de Universiteit was er bij ons ingestampt. Russian style. Naderhand een rondleiding door de kerk waarbij een expositie in de centrale ruimte perfect tot zijn recht kwam door het Romeinse koepeldak. Sowieso zijn de bouwstijlen in St. Petersburg regelrecht gejat van het oude Rome, al geeft dat niets, de grootsheid en het bombastische maken veel indruk.
Al hebben sommige leden van de groep meer aandacht voor hele andere Russische makelij, paraderend door de Nova Prospect in korte rokjes met veel te grote zonnebrillen. Voor onze trouwe buschauffeur Dimitri leek het de alledaagse gang van zaken te zijn, al wachtend voor zijn bus met een grimmig gezicht dat overduidelijk communistisch Rusland verkiest boven het verwesterd, hedendaagse Rusland. Volgende bestemming: AAA Movers, een verhuisbedrijf opgezet door een Nederlandse expat. 'Buddy-check' nummer 2 doorstaan, en op weg naar onbekende oorden. Voor het eerst zagen we het Rusland dat we, in onze vooroordelen, herkende. Klaarblijkelijk verlaten flats, dorre bomen, zware industrie, met sporadisch een langzaam voortbewegende oud Baboesjka vrouwtje. De strak blauwe, voor Rusland unieke, lucht maakte geheel toepasselijk plaats voor een grijze wolkendeken. Heel even reed de chauffeur een verkeerde straat in, maar in Rusland los je dat op door op de rechter rijbaan achteruit terug te rijden. Wat een baas.
Uiteindelijk arriveerden we op het industrie terrein waar het verhuisbedrijf van Norbert Gooren, ondernemer in hart en nieren, zich had gevestigd. Wederom een ontzettend warme ontvangst met een gedekte tafel vol frisdrank en lekkernijen. Dat mag gewoonte worden. Blijkt dan ook dat Norbert het magazijn deelt met automonteurs, van elkaar gescheiden door een kleine wand. Only in Russia. De groep werd opgedeeld vanwege de kleinschaligheid van de organisatie, waarbij de ene helft vragen kon stellen aan Norbert, en de andere groep aan zijn vrouw Sabina, die ook werkzaam is in de organisatie. Het HRM-thema Reward Management was nog niet eerder zo dubbelzinnig. Toch waren de vragen kritisch en scherp, en werden allemaal beantwoord door de onvermoeibare eigenaar. Ook het Engels taalgebruik van Sabina was een verademing, gezien het feit dat maar 4% van de Russische bevolking deze taal beheerst. Het is dat de tijd voorbij was, en Dimitri naar huis wilde, anders had Norbert nog urenlang kunnen kletsen, en hadden we dat graag aangehoord. Leuke ondernemer, met een apart, interessant bedrijf maakte van deze eerste dag van bedrijfs bezoeken memorabel.
Maar lieve lezers, de dag was nog niet voorbij, en het zou alleen nog maar memorabeler worden. In het kort:
Dimitri wordt boos op de Russische KGB die hem verbied een straat in te rijden. Liever hij dan ik.
Dimitri rijdt alsnog de straat in, wordt aangehouden, koopt vervolgens de aanklacht tegen hem af door een diender een (1!) sigaret toe te schuiven.
Eten in een restaurant dat gewoon koud was. Wordt je niet vrolijk van.
Eten dat pas nadat de rest van de tafel gegeten heeft wordt gebracht. Wel warm, dat dan wel.
Vervolgens verwacht het personeel dat er 10% fooi gegeven gaat worden. Huh, voor welke dienst dan?
Achteraf horen dat het tafeltje naast je met medestudenten heeft lopen genieten van typische Russische gerechten, dat wel gewoon goed en warm was.
Thuiskomen in het hostel en erachter komen dat het water is afgesloten. 24 stinkende studenten is het gevolg.
Om 3.45 in de nacht Joost wakker maken en laten geloven dat de bus over 15 minuten vertrekt. Nog nooit iemand zo snel zijn pak aan zien trekken. En die arme jongen lag zo lekker te slapen.
Al met al, een zeer geslaagde dag waarbij serieuze zaken afgewisseld werden met een vrolijke noot. Hulde voor de commissie die er hard voor werkt om ons, naast intellectuele zaken, een mooie tijd te bezorgen.
Alleen was dat brood echt niet weg te krijgen.
zaterdag 2 april 2011
[3voor12 Recensie] Wouter Hamel
Wouter Hamel op de planken in Atak.
Wouter Hamel werd een tijd geleden omschreven als het zoveelste 'next best thing' van Hollandsche Bodem. Met optredens bij 'De Wereld Draait Door' en vele malen in de studio van Giel Beelen, leerden we dat jazz niet alleen door oude kerels gemaakt hoeft te worden. Wanneer zo een etiket aan een muzikant wordt gehangen is het aan uw razende reporter de taak om uit te zoeken of dat echt zo is.
Het voorprogramma was in ieder geval verrassend aangenaam. Geen band die de hoofdact probeerde te overstemmen, maar relaxte akoestische tonen verwelkomde het binnen gestroomde publiek. Mediterraanse melodietjes en creatief gebruik van instrumenten zorgden voor een relaxte sfeer. Geen vocals bij dit duo, maar dat zou ook totaal overbodig zijn. Opgaand in hun muziek opende de mannen de avond op een relaxte manier. Het publiek dronk een biertje, babbelde wat, en genoot zichtbaar van een avondje uit.
Welgeteld zes personen maakten deel uit van het 'jazz-ensemble' van Wouter Hamel. Met een pianist, die heerlijke jazz deuntjes uit zijn piano toverde die deden denken aan vervlogen tijden. Met een contra-bassist die een stevige ondertoon in het optreden verzorgde. Een ondergewaardeerd instrument met een geweldig geluid. Twee percussionisten zorgden voor het ritme, waarbij de ene een behoorlijke trukendoos ter beschikking had voor een lekker apart tintje, en tevens drummer van het voorprogramma was. De gitarist liet ook horen dat zijn gitaarwerk absoluut niet standaard was. Afwisselend akoestisch en elektrisch met een uitstapje naar banjo maakte niets uit voor hem, en klonk heerlijk. Leuk was het gezamenlijk spelen, gemoedelijk bij elkaar komend voorop het podium bij het nummer 'Merry-go-round'. Simplistisch goed, een duidelijke indicatie van de kwaliteiten van de band. Een daverend applaus van het verder ietwat timide publiek was hun beloning.
Verrassend was de afwisseling in de nummers, enerzijds lekkere jazz met een klassiek tintje, anderzijds vlotte up tempo songs in een ogenschijnlijk compleet ander genre. Goede keus, want als ze de trend van het eerste nummer door hadden gezet was het publiek waarschijnlijk in slaap gevallen. Niet omdat het slecht was, maar omdat je met die heerlijke tonen weg droomt. Wouter Hamel gaf later bij het nummer 'Kings & Queens' aan dat dit nummer op een tv-tune leek, en daar had hij gelijk in. Wederom niet in negatieve zin, de nummers zijn gewoon commercieel zeer toepasbaar, en verrassend afwisselend.
Mooi om te zien was ook dat de naamgever van de band totaal niet alle eer op zich nam. Natuurlijk is het zijn band, maar het ging hier overduidelijk om het totaal plaatje van de band, met een geniale synergie. Al moet Wouter Hamel minder kletsen tussen de nummers door, en meer zingen, want zijn zang zorgt voor kippenvel. En niet alleen bij de sporadisch aanwezige jonge dames in de zaal. Dit muzikale talent is lekker bezig, en dat toonde zichzelf in het optreden. Enthousiast, lichtelijk zelfverzekerd en met een mooie toekomst voor hun, toonde de band en Wouter Hamel dat ze de stempel 'next best thing' zeker verdienen. Al is het maar om meer jazz te kunnen aanschouwen.
Wouter Hamel werd een tijd geleden omschreven als het zoveelste 'next best thing' van Hollandsche Bodem. Met optredens bij 'De Wereld Draait Door' en vele malen in de studio van Giel Beelen, leerden we dat jazz niet alleen door oude kerels gemaakt hoeft te worden. Wanneer zo een etiket aan een muzikant wordt gehangen is het aan uw razende reporter de taak om uit te zoeken of dat echt zo is.
Blistered als perfect voorprogramma..
Het voorprogramma was in ieder geval verrassend aangenaam. Geen band die de hoofdact probeerde te overstemmen, maar relaxte akoestische tonen verwelkomde het binnen gestroomde publiek. Mediterraanse melodietjes en creatief gebruik van instrumenten zorgden voor een relaxte sfeer. Geen vocals bij dit duo, maar dat zou ook totaal overbodig zijn. Opgaand in hun muziek opende de mannen de avond op een relaxte manier. Het publiek dronk een biertje, babbelde wat, en genoot zichtbaar van een avondje uit.
Wouter Hamel, de band..
Welgeteld zes personen maakten deel uit van het 'jazz-ensemble' van Wouter Hamel. Met een pianist, die heerlijke jazz deuntjes uit zijn piano toverde die deden denken aan vervlogen tijden. Met een contra-bassist die een stevige ondertoon in het optreden verzorgde. Een ondergewaardeerd instrument met een geweldig geluid. Twee percussionisten zorgden voor het ritme, waarbij de ene een behoorlijke trukendoos ter beschikking had voor een lekker apart tintje, en tevens drummer van het voorprogramma was. De gitarist liet ook horen dat zijn gitaarwerk absoluut niet standaard was. Afwisselend akoestisch en elektrisch met een uitstapje naar banjo maakte niets uit voor hem, en klonk heerlijk. Leuk was het gezamenlijk spelen, gemoedelijk bij elkaar komend voorop het podium bij het nummer 'Merry-go-round'. Simplistisch goed, een duidelijke indicatie van de kwaliteiten van de band. Een daverend applaus van het verder ietwat timide publiek was hun beloning.
Verrassend was de afwisseling in de nummers, enerzijds lekkere jazz met een klassiek tintje, anderzijds vlotte up tempo songs in een ogenschijnlijk compleet ander genre. Goede keus, want als ze de trend van het eerste nummer door hadden gezet was het publiek waarschijnlijk in slaap gevallen. Niet omdat het slecht was, maar omdat je met die heerlijke tonen weg droomt. Wouter Hamel gaf later bij het nummer 'Kings & Queens' aan dat dit nummer op een tv-tune leek, en daar had hij gelijk in. Wederom niet in negatieve zin, de nummers zijn gewoon commercieel zeer toepasbaar, en verrassend afwisselend.
Mooi om te zien was ook dat de naamgever van de band totaal niet alle eer op zich nam. Natuurlijk is het zijn band, maar het ging hier overduidelijk om het totaal plaatje van de band, met een geniale synergie. Al moet Wouter Hamel minder kletsen tussen de nummers door, en meer zingen, want zijn zang zorgt voor kippenvel. En niet alleen bij de sporadisch aanwezige jonge dames in de zaal. Dit muzikale talent is lekker bezig, en dat toonde zichzelf in het optreden. Enthousiast, lichtelijk zelfverzekerd en met een mooie toekomst voor hun, toonde de band en Wouter Hamel dat ze de stempel 'next best thing' zeker verdienen. Al is het maar om meer jazz te kunnen aanschouwen.
vrijdag 4 maart 2011
'Passie en Verleiding'
Met een zucht hing ze de telefoon op.
Het was nu al de derde keer dat het warme water het niet deed, en het was stervenskoud. De huisbaas had haar verzekerd dat hij meteen een van zijn 'mannetjes' langs zou sturen om het probleem te verhelpen. 'Beter komt 'ie snel, mijn tepels vriezen er zowat af' dacht Esmeralda, terwijl ze de sigaret op haar lippen aanstak. Met haar ogen dicht nam ze een trek, en blies de rook langzaam door haar welgevormde lippen. Eenmaal open keek ze via de spiegel in de gang recht in haar eigen groene ogen die een tint van grijs in zich hadden. Ze had inderdaad best stijve tepels dacht ze, terwijl haar ogen de rest van haar lichaam bekeken. Haar weelderige bos krullen viel in een rode gloed over haar schouders. Haar blik vervolgde zich via haar nek, langs haar borsten, richten haar dijen. 'Damn, ik mag er toch nog best zijn' mompelde ze. Ze bekeek met een goedkeurende blik haar lichaam toen ze de bel hoorde gaan.
De huisbaas had er geen doekjes om gewonden. En niet alleen qua snelheid kon Esmeralda de hulp waarderen. Voor de deur stond het 'mannetje' van de huisbaas. Een knappe, jonge jongen van midden twintig glimlachte naar haar. Zijn krullend haar accentueerde zijn gezicht nagenoeg perfect, met azuur-blauwe ogen waar Esmeralda net iets te lang in bleef staren. Snel wende ze haar gezicht af, maar niet voordat ze een snelle blik had geworpen op het gespierde lijf, half verscholen onder de blauwe overall. 'De centrale verwarming bevindt zich hier in de gang. Lust je koffie?' zei ze, met een zo neutraal mogelijke stem, terwijl ze zich omdraaide. De jongen knikte, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht, en liep achter haar aan, de gang in. 'Ik ben trouwens Pedro' zei Pedro, maar hij kon niet zien dat er bij het horen van zijn accent ook bij Esmeralda een glimlach verscheen.
'Zwart graag' hoorde ze vanuit de gang. Esmeralda stond in de keuken, twee mokken koffie in haar handen. Voor haarzelf gooide ze een klontje suiker in een van de kopjes. In de gang kon ze het niet laten om haarzelf te checken in de spiegel voordat ze de koffie aan Pedro gaf. Ze gaf de ene mok aan Pedro die hem dankbaar naast hem neer zette, waarna ze haar eigen mok met twee handen vasthield. Al drinkend keek ze met haar verleidelijke ogen over de rand van haar mok, en ze was tevreden met wat ze zag. Pedro had door de inspanning zijn T-shirt uitgetrokken, en veegde met de achterkant van zijn arm het zweet van zijn voorhoofd. Esmeralda zag hoe een zweetdruppel van zijn gezicht langs zijn nek, over zijn goed gevormde bovenlichaam naar beneden, in zijn overall rolde.
'Hij zou het nu moeten doen' zei Pedro, met een kleine trots in zijn stem. Ze draaide de kraan van de douche open, en hield haar hand onder de warme straal. Met een glimlach draaide ze zich om, richting Pedro. 'Je bent mijn held!' riep ze, en omhelsde haar redder in nood. Geschrokken van haar spontane knuffel deed Esmeralda een stap terug. De seconden die volgden waren enigszins ongemakkelijk, totdat Pedro besloot om zijn stoute schoenen aan te trekken. Hij sloeg een gespierde arm om haar middel, trok haar naar zich toe, en ze keken elkaar diep in de ogen. Het leek een eeuwigheid te duren, tot hij haar hoofd in zijn handen nam, en haar innig zoende. Esmeralda vond het heerlijk, hij zoende geweldig! Maar diep in haar achterhoofd wist ze dat dit niet kon. Deze gedachte duurde maar even, totdat haar geilheid alle remmen los gooide.
Alsof bezeten door de duivel trokken ze elkaars kleren uit, en bleven elkaar intens zoenen. Pedro tilde haar op in zijn sterke armen, en zette haar onder de warme, stomende douche. Vol opwinding trok Esmeralda de knappe klusjesman er bij. Hij keek hoe het water over het goddelijke lichaam van Esmeralda stroomde, via haar tepels, langs haar navel, over haar benen. Hij kuste elk stukje huid, en speelde met haar borsten. Esmeralda draaide zich uitdagend om en boog lichtjes voorover.
De momenten die volgden zou ze nooit meer vergeten. Zachtjes kreunend bedreven ze de liefde, zoals dat alleen in slechte romans beschreven wordt. Hun lichamen verstrengeld, kwam hij uiteindelijk in haar, hun orgasme perfect getimed. Voor eeuwig samen, on top of the world.
Totdat een ijskoude straal hun innig samenzijn onderbrak, en Pedro niet betaald kreeg.
Het was nu al de derde keer dat het warme water het niet deed, en het was stervenskoud. De huisbaas had haar verzekerd dat hij meteen een van zijn 'mannetjes' langs zou sturen om het probleem te verhelpen. 'Beter komt 'ie snel, mijn tepels vriezen er zowat af' dacht Esmeralda, terwijl ze de sigaret op haar lippen aanstak. Met haar ogen dicht nam ze een trek, en blies de rook langzaam door haar welgevormde lippen. Eenmaal open keek ze via de spiegel in de gang recht in haar eigen groene ogen die een tint van grijs in zich hadden. Ze had inderdaad best stijve tepels dacht ze, terwijl haar ogen de rest van haar lichaam bekeken. Haar weelderige bos krullen viel in een rode gloed over haar schouders. Haar blik vervolgde zich via haar nek, langs haar borsten, richten haar dijen. 'Damn, ik mag er toch nog best zijn' mompelde ze. Ze bekeek met een goedkeurende blik haar lichaam toen ze de bel hoorde gaan.
De huisbaas had er geen doekjes om gewonden. En niet alleen qua snelheid kon Esmeralda de hulp waarderen. Voor de deur stond het 'mannetje' van de huisbaas. Een knappe, jonge jongen van midden twintig glimlachte naar haar. Zijn krullend haar accentueerde zijn gezicht nagenoeg perfect, met azuur-blauwe ogen waar Esmeralda net iets te lang in bleef staren. Snel wende ze haar gezicht af, maar niet voordat ze een snelle blik had geworpen op het gespierde lijf, half verscholen onder de blauwe overall. 'De centrale verwarming bevindt zich hier in de gang. Lust je koffie?' zei ze, met een zo neutraal mogelijke stem, terwijl ze zich omdraaide. De jongen knikte, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht, en liep achter haar aan, de gang in. 'Ik ben trouwens Pedro' zei Pedro, maar hij kon niet zien dat er bij het horen van zijn accent ook bij Esmeralda een glimlach verscheen.
'Zwart graag' hoorde ze vanuit de gang. Esmeralda stond in de keuken, twee mokken koffie in haar handen. Voor haarzelf gooide ze een klontje suiker in een van de kopjes. In de gang kon ze het niet laten om haarzelf te checken in de spiegel voordat ze de koffie aan Pedro gaf. Ze gaf de ene mok aan Pedro die hem dankbaar naast hem neer zette, waarna ze haar eigen mok met twee handen vasthield. Al drinkend keek ze met haar verleidelijke ogen over de rand van haar mok, en ze was tevreden met wat ze zag. Pedro had door de inspanning zijn T-shirt uitgetrokken, en veegde met de achterkant van zijn arm het zweet van zijn voorhoofd. Esmeralda zag hoe een zweetdruppel van zijn gezicht langs zijn nek, over zijn goed gevormde bovenlichaam naar beneden, in zijn overall rolde.
'Hij zou het nu moeten doen' zei Pedro, met een kleine trots in zijn stem. Ze draaide de kraan van de douche open, en hield haar hand onder de warme straal. Met een glimlach draaide ze zich om, richting Pedro. 'Je bent mijn held!' riep ze, en omhelsde haar redder in nood. Geschrokken van haar spontane knuffel deed Esmeralda een stap terug. De seconden die volgden waren enigszins ongemakkelijk, totdat Pedro besloot om zijn stoute schoenen aan te trekken. Hij sloeg een gespierde arm om haar middel, trok haar naar zich toe, en ze keken elkaar diep in de ogen. Het leek een eeuwigheid te duren, tot hij haar hoofd in zijn handen nam, en haar innig zoende. Esmeralda vond het heerlijk, hij zoende geweldig! Maar diep in haar achterhoofd wist ze dat dit niet kon. Deze gedachte duurde maar even, totdat haar geilheid alle remmen los gooide.
Alsof bezeten door de duivel trokken ze elkaars kleren uit, en bleven elkaar intens zoenen. Pedro tilde haar op in zijn sterke armen, en zette haar onder de warme, stomende douche. Vol opwinding trok Esmeralda de knappe klusjesman er bij. Hij keek hoe het water over het goddelijke lichaam van Esmeralda stroomde, via haar tepels, langs haar navel, over haar benen. Hij kuste elk stukje huid, en speelde met haar borsten. Esmeralda draaide zich uitdagend om en boog lichtjes voorover.
De momenten die volgden zou ze nooit meer vergeten. Zachtjes kreunend bedreven ze de liefde, zoals dat alleen in slechte romans beschreven wordt. Hun lichamen verstrengeld, kwam hij uiteindelijk in haar, hun orgasme perfect getimed. Voor eeuwig samen, on top of the world.
Totdat een ijskoude straal hun innig samenzijn onderbrak, en Pedro niet betaald kreeg.
woensdag 2 maart 2011
[3voor12 Recensie] Covenant in Atak
Vrolijk en enthousiast publiek gaat los op Zweedse electro dance.
Het Zweedse trio staat sinds hun 2e album 'Sequencer' uit 1996 als een huis in de internationale eletropop dance scene. Door vele is het album als instant klassieker bestempeld, en heden ten dage laten ze zien hoe je nog steeds de zalen vol publiek laat dansen. Covenant is 'here to entertain', waar het publiek gretig gebruik van maakte. Atak verzorgde afgelopen zondag de locatie.
Toch verrassend, aangezien de band op een zondagavond hun kunsten mocht vertonen. Dit weerhield de bezoekers, dat veelal bestond uit onze Duitse oosterburen, er absoluut niet van om al vanaf de eerste nummers te bewegen op de elektronische beats. Een leuk, divers publiek met hele uiteenlopende outfits zorgde voor een heerlijke wisselwerking tussen bezoekers en band.
Sowieso een erg geslaagde avond, aangezien uw razende reporter tot de aanvang niet bekend was met de Zweedse band, maar na de eerste nummers aangenaam verrast was, zowel door de band als het publiek. Lange nummers, slimme, speelse ritmes, en ondersteunende zang maakte het optreden tot een genot om bij aanwezig te zijn. De hele show kreeg een extra dimensie door de geniale lichteffecten, iets dat toch perfect bij de electrosound hoort.
Al met al een optreden uit het boekje, goed entertainment, goeie zang, strakke ritmes, leuke interactie met het publiek, geniale bezoekers. Kortom, heerlijk vermaak! Uw razende reporter heeft genoten, en dat voor een zondagavond.
Het Zweedse trio staat sinds hun 2e album 'Sequencer' uit 1996 als een huis in de internationale eletropop dance scene. Door vele is het album als instant klassieker bestempeld, en heden ten dage laten ze zien hoe je nog steeds de zalen vol publiek laat dansen. Covenant is 'here to entertain', waar het publiek gretig gebruik van maakte. Atak verzorgde afgelopen zondag de locatie.
Toch verrassend, aangezien de band op een zondagavond hun kunsten mocht vertonen. Dit weerhield de bezoekers, dat veelal bestond uit onze Duitse oosterburen, er absoluut niet van om al vanaf de eerste nummers te bewegen op de elektronische beats. Een leuk, divers publiek met hele uiteenlopende outfits zorgde voor een heerlijke wisselwerking tussen bezoekers en band.
Sowieso een erg geslaagde avond, aangezien uw razende reporter tot de aanvang niet bekend was met de Zweedse band, maar na de eerste nummers aangenaam verrast was, zowel door de band als het publiek. Lange nummers, slimme, speelse ritmes, en ondersteunende zang maakte het optreden tot een genot om bij aanwezig te zijn. De hele show kreeg een extra dimensie door de geniale lichteffecten, iets dat toch perfect bij de electrosound hoort.
Al met al een optreden uit het boekje, goed entertainment, goeie zang, strakke ritmes, leuke interactie met het publiek, geniale bezoekers. Kortom, heerlijk vermaak! Uw razende reporter heeft genoten, en dat voor een zondagavond.
dinsdag 8 februari 2011
[3voor12 Recensie] Metal Battle in Atak met Faces of Cain, Pariah, Captain your ship is sinking en As Empires Fall...
EHBO presenteert: De Metal Battle, met As Empires Fall, Faces of Cain, Pariah en Captain, Your Ship is Sinking.
De Metal Battle, de landelijke competitie voor het nieuwste metal talent streek zijn vleugels neer in Atak, Enschede. Natuurlijk kon de E.H.B.O. hierbij niet ontbreken, en dankzij hun inzet en professionaliteit stond er een mooie avond met diverse metal op het programma. Want divers was het zeker.
Met een Battle-of-the-Bands weet je zeker dat je minstens een keer op een avond aangenaam verrast gaat worden. Dat diegene dan niet tot de uiteindelijke winnaar wordt gekroond, blijft altijd een punt van discussie. Toch was er van tevoren een lijst op het internet te vinden, met punten waarop de bands beoordeeld zouden worden. Bij de belangrijkste criteria, zang en grunt, podiumpresentatie en uitstraling, en inzet en energie zag de jury grote verschillen tussen de bands, een mening die niet door iedereen werd geteeld.
De uiteindelijke winnaar, As Empires Fall, mocht op deze punten dan wel ruimschoots op scoren, de band stond niet met kop en schouders boven de rest uit. Toch genoot de zaal zichtbaar van deze, uit de as herrezen, band. De periode in de oefenruimtes en opnamestudio maakte deze band strak op elkaar ingespeeld, iets wat in de performance goed naar voren kwam. Vertrouwd, en overtuigd van de kwaliteiten, speelde de band inderdaad alsof de 'end of times' nabij was. Met een heerlijke post apocalyptische sound een toch terechte winnaar.
Ik zeg toch terecht, want er stond nog een gedoodverfde winnaar op het podium. Pariah! Jemig, wat een aangename verrassing. De frontman ramt minstens net zo hard een gebrul uit zijn strot met een ander project, Grown Cold, maar Pariah liet even zien hoe er getrashed moest worden. Met het sublieme, en veruit het beste nummer van de avond, 'Anger', kregen de mannen het voor elkaar om het langharige volk wild te maken. Gadver, wat was dat heerlijk. Dikke duim omhoog voor de drummer ook!
Minstens net zo goed, maar in een ogenschijnlijk compleet ander genre was de terug-van-weggeweest band Captain, your ship is sinking. Voor het laatst gezien op Green Vibrations speelde ze een vermakelijke, frisse set. Bij tijden een vrij unieke geluid, met een haast experimentele sound van de frontman. Perfect aangevuld door lekker gitaarwerk. Een zeer verdiende 2e plek was hun beloning.
Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat Faces of Cain niet het niveau haalde van de rest van de line up. De monitoren haperde af en toe, wat de performance niet ten goede kwam. Het geluid van het optreden was ook radicaal anders dan bij de andere acts. Toch was het zeer aangenaam om een andere stroming in de Metal te mogen horen. De toetsenist zorgde voor een lekkere orgel sound op tijden, en ook de lead gitarist had geniale solo's.
Al met al een mooie, strak georganiseerde avond. Hulde aan de organisatie, maar natuurlijk vooral aan de bands. Een geslaagde voorronde, met een verdiende winnaar.
De Metal Battle, de landelijke competitie voor het nieuwste metal talent streek zijn vleugels neer in Atak, Enschede. Natuurlijk kon de E.H.B.O. hierbij niet ontbreken, en dankzij hun inzet en professionaliteit stond er een mooie avond met diverse metal op het programma. Want divers was het zeker.
Met een Battle-of-the-Bands weet je zeker dat je minstens een keer op een avond aangenaam verrast gaat worden. Dat diegene dan niet tot de uiteindelijke winnaar wordt gekroond, blijft altijd een punt van discussie. Toch was er van tevoren een lijst op het internet te vinden, met punten waarop de bands beoordeeld zouden worden. Bij de belangrijkste criteria, zang en grunt, podiumpresentatie en uitstraling, en inzet en energie zag de jury grote verschillen tussen de bands, een mening die niet door iedereen werd geteeld.
De uiteindelijke winnaar, As Empires Fall, mocht op deze punten dan wel ruimschoots op scoren, de band stond niet met kop en schouders boven de rest uit. Toch genoot de zaal zichtbaar van deze, uit de as herrezen, band. De periode in de oefenruimtes en opnamestudio maakte deze band strak op elkaar ingespeeld, iets wat in de performance goed naar voren kwam. Vertrouwd, en overtuigd van de kwaliteiten, speelde de band inderdaad alsof de 'end of times' nabij was. Met een heerlijke post apocalyptische sound een toch terechte winnaar.
Ik zeg toch terecht, want er stond nog een gedoodverfde winnaar op het podium. Pariah! Jemig, wat een aangename verrassing. De frontman ramt minstens net zo hard een gebrul uit zijn strot met een ander project, Grown Cold, maar Pariah liet even zien hoe er getrashed moest worden. Met het sublieme, en veruit het beste nummer van de avond, 'Anger', kregen de mannen het voor elkaar om het langharige volk wild te maken. Gadver, wat was dat heerlijk. Dikke duim omhoog voor de drummer ook!
Minstens net zo goed, maar in een ogenschijnlijk compleet ander genre was de terug-van-weggeweest band Captain, your ship is sinking. Voor het laatst gezien op Green Vibrations speelde ze een vermakelijke, frisse set. Bij tijden een vrij unieke geluid, met een haast experimentele sound van de frontman. Perfect aangevuld door lekker gitaarwerk. Een zeer verdiende 2e plek was hun beloning.
Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat Faces of Cain niet het niveau haalde van de rest van de line up. De monitoren haperde af en toe, wat de performance niet ten goede kwam. Het geluid van het optreden was ook radicaal anders dan bij de andere acts. Toch was het zeer aangenaam om een andere stroming in de Metal te mogen horen. De toetsenist zorgde voor een lekkere orgel sound op tijden, en ook de lead gitarist had geniale solo's.
Al met al een mooie, strak georganiseerde avond. Hulde aan de organisatie, maar natuurlijk vooral aan de bands. Een geslaagde voorronde, met een verdiende winnaar.
dinsdag 11 januari 2011
Nederlandse studenten, op de barricades!
De huidige financiële crisis zorgt voor een toekomstige kenniscrisis...
Het huidige kabinet, Bruin I, is nog maar net genesteld in de paarse zetels, of ze komen al met belachelijke bezuinigingen die de gewone burger treffen. Noodzakelijk, volgens Mark Rutte, om de gevolgen van de financiële crisis op te kunnen vangen. Een crisis die niet door de gewone burger is veroorzaakt, maar waar ze wel de gevolgen van ondervinden. Als extraatje komen daar de geplande bezuinigingen bovenop. Het moge duidelijk zijn wie de slachtoffers in dit verhaal zijn. De gewone burger. De noeste arbeider, zorgzame verpleegsters, idealistische docenten, de zelfstandig ondernemer, maar ook zeker de studenten. En juist met de laatste groep komt de toekomst van Nederland in gevaar.
De bezuinigingen in het (hoger)onderwijs worden goed gepraat met de reden dat het langstudeerders aanpakt. Dat mag niet volgens de overheid, want dat kost ze bakken met geld. Een boete voor elk jaar langer studeren dan de norm is hun oplossing. Hypocrisie ten top van 'onze' Rutte, die zelf ook niet echt nominaal zijn studie heeft doorlopen. Een man die 'academische vorming en inspraak van studenten' belangrijk vind, probeert de student van nu te naaien om zijn eigen begroting kloppend te maken. Dat deze korte-termijn gedachte van het kabinet verstrekkende gevolgen gaat hebben voor de toekomst van Nederland mogen evident zijn.
De maatregelen van het kabinet treffen vooral het activisme. Iets wat op elke onderwijs instelling word aangemoedigd. Niet alles wat studenten leren wordt opgedaan in de collegezalen. Een belangrijk deel van de ontwikkeling van studenten zit in het activisme, naast je vakken actief zijn in een vereniging, bestuur of organisatie. Maar zodra je daar een investering voor moet doen van 3000 euro, is dit snel afgelopen. Maar dit is niet eens aan de orde als (toekomstige) studenten niet eens overwegen om überhaupt verder te studeren, of te beginnen aan een intense hoger onderwijs opleiding vanwege de hoge kosten. De overheid tracht dit goed te praten door een sociaal leenstelsel in te voeren. Leven op geleend geld, dat zorgt zeker voor een gezonde samenleving. Right.
Ook de kwaliteit van het onderwijs loopt het risico om weg te kwijnen. Met een boete voor de onderwijsinstelling als stok achter de deur om studenten 'as soon as possible' af te laten studeren kan gewoon niet ten goede komen aan de kwaliteit van het onderwijs. Curricula worden makkelijker, of korter. Kortom, de toekomst van onze kennismaatschappij is in gevaar.
Het is dan ook aan ons, de huidige generatie studenten, om hier tegen in het verweer te komen. Om meerdere redenen. Voor onze toekomst, voor de toekomst van de studenten die na ons komen, voor het behoud van een gezond onderwijsklimaat. Maar ook om een duidelijk signaal naar onze overheid af te geven. Onze generatie kritische studenten volgen niet blindelings het beleid van Den Haag op. Wij zijn weldenkende personen, die hier en nu een basis leggen voor de toekomst, voor een carrière. Wij zijn de toekomst, de bevolking die gaat bepalen hoe Nederland er over dertig jaar uit gaat zien.
En daar worden we nu bij tegengewerkt. Door een stel ministers die andermans rotzooi probeert op te ruimen over de rug van onschuldige, hardwerkende mensen. Mensen zoals jij en ik. Dit accepteren we niet, en dat zullen ze weten!
Kritische studenten van Nederland, sta op!
Het huidige kabinet, Bruin I, is nog maar net genesteld in de paarse zetels, of ze komen al met belachelijke bezuinigingen die de gewone burger treffen. Noodzakelijk, volgens Mark Rutte, om de gevolgen van de financiële crisis op te kunnen vangen. Een crisis die niet door de gewone burger is veroorzaakt, maar waar ze wel de gevolgen van ondervinden. Als extraatje komen daar de geplande bezuinigingen bovenop. Het moge duidelijk zijn wie de slachtoffers in dit verhaal zijn. De gewone burger. De noeste arbeider, zorgzame verpleegsters, idealistische docenten, de zelfstandig ondernemer, maar ook zeker de studenten. En juist met de laatste groep komt de toekomst van Nederland in gevaar.
De bezuinigingen in het (hoger)onderwijs worden goed gepraat met de reden dat het langstudeerders aanpakt. Dat mag niet volgens de overheid, want dat kost ze bakken met geld. Een boete voor elk jaar langer studeren dan de norm is hun oplossing. Hypocrisie ten top van 'onze' Rutte, die zelf ook niet echt nominaal zijn studie heeft doorlopen. Een man die 'academische vorming en inspraak van studenten' belangrijk vind, probeert de student van nu te naaien om zijn eigen begroting kloppend te maken. Dat deze korte-termijn gedachte van het kabinet verstrekkende gevolgen gaat hebben voor de toekomst van Nederland mogen evident zijn.
De maatregelen van het kabinet treffen vooral het activisme. Iets wat op elke onderwijs instelling word aangemoedigd. Niet alles wat studenten leren wordt opgedaan in de collegezalen. Een belangrijk deel van de ontwikkeling van studenten zit in het activisme, naast je vakken actief zijn in een vereniging, bestuur of organisatie. Maar zodra je daar een investering voor moet doen van 3000 euro, is dit snel afgelopen. Maar dit is niet eens aan de orde als (toekomstige) studenten niet eens overwegen om überhaupt verder te studeren, of te beginnen aan een intense hoger onderwijs opleiding vanwege de hoge kosten. De overheid tracht dit goed te praten door een sociaal leenstelsel in te voeren. Leven op geleend geld, dat zorgt zeker voor een gezonde samenleving. Right.
Ook de kwaliteit van het onderwijs loopt het risico om weg te kwijnen. Met een boete voor de onderwijsinstelling als stok achter de deur om studenten 'as soon as possible' af te laten studeren kan gewoon niet ten goede komen aan de kwaliteit van het onderwijs. Curricula worden makkelijker, of korter. Kortom, de toekomst van onze kennismaatschappij is in gevaar.
Het is dan ook aan ons, de huidige generatie studenten, om hier tegen in het verweer te komen. Om meerdere redenen. Voor onze toekomst, voor de toekomst van de studenten die na ons komen, voor het behoud van een gezond onderwijsklimaat. Maar ook om een duidelijk signaal naar onze overheid af te geven. Onze generatie kritische studenten volgen niet blindelings het beleid van Den Haag op. Wij zijn weldenkende personen, die hier en nu een basis leggen voor de toekomst, voor een carrière. Wij zijn de toekomst, de bevolking die gaat bepalen hoe Nederland er over dertig jaar uit gaat zien.
En daar worden we nu bij tegengewerkt. Door een stel ministers die andermans rotzooi probeert op te ruimen over de rug van onschuldige, hardwerkende mensen. Mensen zoals jij en ik. Dit accepteren we niet, en dat zullen ze weten!
Kritische studenten van Nederland, sta op!
donderdag 6 januari 2011
Buitenlandse stage, doen!
Nog een paar minuten, en dan zou de zon verdwijnen achter het prachtige berglandschap van Chili. De dagen waren lang, zeker in het kantoor van PriceWaterhouseCoupers, maar de mensen, de natuur en het heerlijke weer maakte van de buitenlandse stage een genot. Met een flinke teug was de laatste slok van zijn Corona weg, en Frederik greep vanuit zijn luie strandstoel een nieuwe uit de met ijs gevulde emmer. Zijn gastgezin woonde op 50 meter van het strand, en het huis had een imposante veranda, met rechts een uitzicht op de bergen, en links de eindeloos grote oceaan. ‘Life’s good’ dacht Frederik, terwijl hij nonchalant de dop van zijn biertje plopte. Het was een drukke, maar leerzame week geweest, met een lastige case, etentjes met een belangrijke klant, een een belangrijke presentatie. Voldaan hief hij het drankje tot centimeters aan zijn lip, mijmerde even over Nederland, waar het nu grauw en koud moest zijn, en nam uiteindelijk een slok. Met zijn ogen dicht proefde hij het koude drankje, ging wat verzitten, en deed zijn ogen weer open. Dat was het moment waarop hij haar zag.
Zijn gastgezin had een 20-jarige dochter, die, kenmerkend voor het Zuid-Amerikaanse land, een wild temperament had…
Zijn gastgezin had een 20-jarige dochter, die, kenmerkend voor het Zuid-Amerikaanse land, een wild temperament had…
Abonneren op:
Posts (Atom)